poniedziałek, 21 lutego 2000

Postylion niesie pisanie


 Siedziała lekko pochylona przy biurku. Uśmiech igrał na jej wargach, gdy wygładzała dłonią nierówności pergaminu i odczytywała kolejne wersy zapisane dłonią osoby tak jej bliskiej, że bez wahania oddałaby za nią życia. Gdyby można zajrzeć do tej korespondencji bez narażenia życia nie znalazłoby się w niej nic przypominającego gruchanie zakochanych gołąbków i nikt kto nie doświadczył w swym życiu kłótni z rodzeństwem nie umiałby odczuć ciepła bijącego z każdego zdania. 

niedziela, 20 lutego 2000

Szczęśliwy naród którego historia jest nudna


art by: Asobo Studio



"Wrażliwość na magię przejęła zapewne po rodzinie, która do zwyczajnych raczej nie należała i tylko z największym trudem powstrzymując wyssany z mlekiem matki pęd do przygód i czarów oraz unikając bliskich kontaktów z ludźmi ze swojej sfery, była w stanie tak wysoko utrzymać się w kręgach arystokracji." 
W osobie Wandy skupiły się tradycje trzech szacownych rodów, których przedstawiciele nigdy może nie cieszyli się specjalną łaską losu i raczej uchodzić mogli za książkowe wręcz przykłady pechowców, ale zawsze potrafili wydobyć się na wierzch zalewających ich fal historii.





Przede wszystkim prababka Raisa z panieńskiego Methapez potomkini Izaury, kobiety pięknej i mądrej, choć nie należącej do ścisłych kręgów arystokracji. Mówiono, że miewała dziwne pomysły. Nadto kręciła się w okolicach uniwersytetu, chciała się uczyć, jakby właściwym to było panienkom jej urody i stanu. Niepokorna i odważna zdobywała sobie posłuch nawet wśród mężczyzn, do tego stopnia, iż traktowano ją jak wiedźmę. Znała się na ziołach i zwierzętach, ale magicznej mocy nikt nie potwierdził, ale i nikomu nie było to w głowie, gdy została panną z dzieckiem. Co do samej Raisy dość tu wspomnieć, że ojciec nie obdarzył jej swoim nazwiskiem, choć zgodnie z jej opowieściami kochał ją i jej matkę, a tylko bliżej niesprecyzowane okoliczności nie pozwalały im być razem. Mówiono, że był jakoś powiązany z magią, że być może był osobą dobrze wykształconą i raczej majętną, bo wspierał swoich bliskich również finansowo, aż pewnego dnia zniknął. Różne historie opowiadała o nim jego córka, na ogół mocno stąpająca po ziemi i poważna, w tej jednej kwestii nigdy nie mogła liczyć na dobrą wiarę rodziny, więc mówiła na ten temat coraz mniej i tylko mała Wandzia przysiadała chętnie u jej stóp podziwiając swego wyśnionego przodka.

Ród Firleyów wplątał się w mezalians zupełnie przypadkiem. Od wieków zdobywali sobie sławę jako mężni nieustraszeni rycerze, których jedno słowo znaczyło więcej niż przysięgi innych. Mężczyźni z tego rodu brali sobie za żony kobiety piękne i cnotliwe, ale nie pozbawione charakteru, niewiasty zaś nie nakłaniane nawet radą ojców czy braci wychodziły za młodzieńców silnych i pełnych zalet charakteru, tak by zdolni byli im samym dorównać odwagą i sławą. Pomysł Andrzeja, najmłodszego spośród licznych potomków wsławionego szlachetnymi czynami Atanazego by ożenić się z kobietą bez posagu i bez nazwiska poczytano za zwyczajną fanaberię, która jednak osobie o jego pozycji przynieść mogła wiele nieprzyjemności. Ponieważ jednak młodzieniec oprócz mężnego serca odziedziczył po przodkach także godny podziwu upór (Mówiło się o Firleyach, że jeśli raz wbiją sobie jakiś pomyślunek do głowy, to i wszyscy diabli go stamtąd nie wywleką, a zadowolony z siebie wariat gotów mury przebijać byle dopiąć swego) ostatecznie stanęło na tym, iż udało się całą sprawę zatuszować i uczynić wszystko po myśli młodzieńca. Nigdy tej decyzji nie żałował, bo młoda małżonka naprawdę wniosła w jego życie magię, która warta była swej ceny.

Ostatni element tej układanki stanowią przodkowie ojca Wandy. Losy rodu przedstawiają się dość barwnie, zważywszy, że pierwszy jego przedstawiciel, mający w sobie więcej z postaci legendarnej niż ze zwykłego człowieka Gustaw Silverwood zajmował się wiele wieków temu wyrobem różdżek skąd też wziął początek jego przydomek. Jest to jednak jeden z ostatnich przedstawicieli rodu pracujących w tym fachu. Na kilka wieków rzemiosło wygasło. Sylwan przywrócił je do łask, ale tym razem raczej jako rozrywkę niż poważne zatrudnienie. Wespazjan, którego synem był Lombard także zajmował się w wolnych chwilach zaplataniem zaklęć, ale z niewielkimi sukcesami i jedynie w ograniczonym zakresie przekazał to zamiłowanie synowi i to nie ona przyniosła mu nieszczęście. Od jakiegoś już czasu zajmowali się bowiem Silverwoodowie rycerstwem, choć ich indywidualizm, jak i spektakularne sukcesy w turniejach, przysparzały im raczej wrogów niż przyjaciół. Wyjątkiem byli Firleyowie. Zaprzyjaźnione rody wkrótce połączyło małżeństwo Lombarda z Ursulą. Nie długo jednak młodzieniec cieszył się rodzinnym szczęściem. Raz tylko wziął na ręce swoją córkę zanim wyruszył na wyprawę z której nigdy nie wrócił. Matka i jej dziecko nigdy nie dowiedziały się co stało się z nim później i dość tu wspomnieć, że ledwie kilka dni później Silwerwooda okrzyknięto zdrajcą i zaocznie skazano na śmierć, a jego bliskich na wygnanie. Spalono także ich siedzibę, a widok płomieni i zgliszczy bardzo mono wrył się w pamięć dziewczynki, która po dziś dzień choć jest już młodą kobietą panicznie boi się ognia. Mimo kłopotów jakie im przysporzył Wanda nie wierzy w winę ojca i stara się dowiedzieć co się z nim stało, czasami rozmawia z nim poprzez sny. Jak dotychczas przypuszcza jedynie, ze został Dragonem (osobą ugryzioną przez smoka, co daje je dużo większą sprawność bojową i możliwość przemiany w to zwierze, w czasie której niestety traci ona zupełnie nad sobą kontrolę, okiełznanie tej mocy umożliwia jedynie podwójny medalion. Jeśli ktoś zdobędzie jego połówkę zyskuje absolutną władzę nad jego właścicielem.) 

piątek, 4 lutego 2000

He that lives in hope dance without music.

Tylko Defros mogło zrodzić człowieka takiego jak on. Przepełnionego pychą i chorobliwą rządzą samorealizacji, odrzucającego wszystko, co moralne i godne. Życie w błocie nizin społecznych nauczyło go, jak wykorzystywać okazję i robić to bez większych dylematów wewnętrznych. Pragnie i ma, tak od wielu lat, bez względu na konsekwencje. Jest strasznie krótkowzroczny, a jego nierozważne decyzje nie godzą go bezpośrednio, ale za to trafiają w jego najbliższych. Przez własną głupotę doprowadził do tego, że zawsze jest sam, skazany na wieczną tułaczkę, bez szansy na odnalezienie ostoi i posmakowania tego specyficznego ciepła, którego się zawsze wystrzegał, a za którym tak tęskni. Jest nieszczęśliwy, ale nie potrafi tego przyznać, chowa się, przybierając złośliwy uśmieszek i spojrzenie pełne dumy. Głośnym śmiechem maskuje poczucie winny, które wypala jego trzewia. Udaje, że wszystko jest w porządku i może byłby z niego wyśmienity aktor, gdyby tylko nie ta nutka obłudy, która wychodzi na jaw, gdy tylko usta składa do śpiewu. W każdy ton wkrada się mu element lamentu, który dla zwykłego człowieka jest niezauważalny, lecz dla niego jest jak paskudny fałsz, niszczący każdy jego pokaz. Jego największym problemem jest to, że rządzi nim strach. Tego, co się najbardziej obawia, to możliwość, że pewnego dnia, magia ukryta w jego głosie nie zadziała i wszystko, co osiągnął, przepadnie w jednej chwili. 


Trzydziestego sierpnia. | Niewielka wioska w Defros. | Wychowywany samotnie przez matkę do siedemdziesiątego pierwszego. | Przygarnięty przez Rdzawego Kruka, lidera Kruków. | Mieszkający w Przyczółku Mędrców do chwili pewnego incydentu z osiemdziesiątego czwartego. | Po upadku grupy opuścił Toirie i począł podróżować po świecie, poddając się za wędrownego barda. | Arkana iluzji. | Magia słowa. | Lutnia, czy muzyka służąca mu za katalizator zaklęć. |  Białe włosy | Charakterystyczne lazurowe oczy | Złote bransolety, wisiory i pierścienie. | Uwielbienie do swojego fiz. | Eleganckie ubrania na co dzień, pstrokate suknie na scenę. | Zamiłowanie do alkoholu. | Wspólne wieczory z Yuuki i Cervanem w Sali Spotkań. | Skryty dokarmiacz gildyjnych kotów. | Bębenek, kary wałach i cudowny przyjaciel.