Gąsienica przeistacza się w motyla

Nova

Trzynaście | 17 Sierpnia | Kobieta | ? | Nocnica | Adeptka Jadownika |

Przemierzam świat nocą, kiedy księżyc blask swój śle i gdy go nie ma. Boją się mnie i uciekają w popłochu. Krzyczą i odpędzają. Często "demon, potwór, nocnica" zawołają. Złym omenem mnie określają. Gdziekolwiek nie pójdę napotkam chorobę. Kroczy u boku niczym siostra - zmora niemiła. Lękają się mnie śmiertelni nie bardziej niż ja ich. Gdzie strach tam odpowiedź. Gdzie atak tam trwoga. Gdzie pojawia się zmęczenie - zagnieżdża się choroba. Odegnam sen gdziekolwiek się zjawię. W złej emocji sile, koszmar specjalny dla Ciebie złożę. Gdy gniewem zapłonę, zarazę przyniosę. Plaga okrutna miasta położy.

Drobna dziewoja o niskim wzroście i twarzy dziecka. Sięga dokładnie 126 centymetrów. Właściwie... Jest dzieckiem. Tak przynajmniej mówi zarówno jej wysokość (a raczej niskość), jak i twarz, oraz zachowanie. Fiołkowe oczy zatrzymują spojrzenie. Buzia w kształcie owalu o delikatnych przejściach tonalnych i łagodnych rysach, otoczona jest chmarą ciemnych, długich i prostych włosów. Jedwabne, grube pasma sięgają niemal bioder, przez co są dość ciężkie do okiełznania. Od przodu włosy po lewej, oraz prawej stronie często zostają przez dziewczynkę zebrane i spięte za uchem, a nad czołem, na poziomie brwi, fryzura została ścięta, tworząc gęstą, delikatnie zaokrągloną grzywkę. Młodą łatwo jest zobaczyć w otoczeniu, kiedy wplata w swoje włosy drobne kwiatuszki, lub zakłada delikatne wianki. Uwielbia tego rodzaju zabiegi. 

Na lewym, chudym udzie znajdują się dwa, okrągłe ślady po wkłuciu w skórę kłów wypełnionych jadem - substancją należąca do groźnych przedstawicieli wężowatych. Nie pamięta, by kiedykolwiek któryś z nich ją zaatakował, ale blizny wskazują, że taka historia rzeczywiście miała miejsce w przeszłości. Być może całkiem niedawnej, jednak zapomnianej.

Zawsze nosi przy sobie swoją maskotkę, przypominającą burego, nie najpiękniejszego psa. Ściereczka, z której została zrobiona zabawka to prosty, szorstki materiał. Najwyraźniej niezbyt drogi, jednak dziecku w zupełności to wystarcza. Środek pieska wypchany jest pluszem, dzięki czemu tulenie się do niego jest choć trochę przyjemniejsze. Nova najczęściej przypina stworka do pasa swojej sukienki, lub rzadziej nosi go w dłoniach. Maskotka jest dla niej tak wyjątkowa, że otrzymała własne imię - Mannie.

Wychodząc na zewnątrz zawsze bierze ze sobą swoją skórzaną torbę, przeznaczoną na zioła, wszelkiego rodzaju rośliny i specyfiki, a także pomniejsze trucizny i ich odtrutki.

Dziewczynka nie lubi nadmiernie odsłaniać swojego ciała, dlatego preferuje długie, zabudowane sukienki, sięgające za kolano i okrywające przynajmniej ramiona. Preferuje takie stroje i czuje się w nich najlepiej. 

Brak we mnie wspomnień o przeszłości. Zaginęły w czasie. Dawne towarzyszki zwykły jednak powiadać, o dobrym domu, sile i spokoju ludzi, zwanych rodziną. Kobiety o sukniach spowitych w mrok i równie czarnych, rozwichrzonych włosach. Ciemne serca i złe spojrzenia często były przy mnie. Nie jestem jak one. Zostaję w tyle. Krążę po lądzie, uczę się życia. To co stracone już nie pozyskam... Gonię za snem, gonię i gonię. A on - wiecznie umyka. 

Ciemnowłosa dziewczynka na pierwszy rzut oka... Zaraz! Prędzej idzie ją raczej usłyszeć niż zobaczyć. A więc, wracając... Z daleka do uszu przechodniów na cichych ulicach dotrzeć może radosny śmiech dziecka, o z lekka makabrycznym wyglądzie białawej skóry i czarnych jak węgiel włosów. Widok rozbawionego, strojącego sobie żarty dziecka, w porównaniu do szoku w pierwszym momencie, kiedy się je obserwuje, przyprawia o groteskę. Maleństwo to jest niewiarygodnie ruchliwe. W jednej chwili znajduje się u Twoich stóp, w drugiej już mknie przez ulice, goniąc za niewiadomym. Zdawać by się mogło, że jej ciekawość nie ma żadnych granic. Ciągnie ją do wszystkiego. Powstrzymać przed zapędami są ją jednak w stanie... ludzie. Bywa, że od danej istoty naturalnie roztacza się ciemna aura. To właśnie ta substancja, dziwna, nieokreślona energia, przeczucie pobudzające najdziksze instynkty, przygotowujące do natychmiastowej ucieczki, oddala dziewczynkę od podejrzanego człowieka. Ba, boi się ich. A problemów stara się unikać jak tylko może, bo nie lubi być stawiana w stresujących sytuacjach. W połączeniu ze swoją dziecięcą naiwnością, banalnie prosto jest zaciągnąć ją w pułapkę. Choć początkowo osobę wątpliwych zamiarów może unikać, kiedy już zamieni z nią kilka słów, a one nie wzbudzą żadnych podejrzeń w duszy nastolatki ta zdaje się kompletnie zapominać o wcześniejszych wątpliwościach i momentalnie staje się życzliwa. Zbyt łatwo zdobyć sobie jej przyjaźń i zaufanie.

Twarze... Dziennie mija setki najróżniejszych lic i słyszy wiele imion. Każde z nich różne, a jednak w jakiś sposób podobne. Ciężko przychodzi jej zapamiętywanie konkretnych nazwisk i bardzo często je zapomina, a ich nauka nie raz zamiast kilku dni, potrwać może nawet kilka tygodni. Z pamięcią do twarzy wybitnie także nie jest, jednak zdecydowanie lepiej niż w porównaniu do imion. Zwykle przynajmniej ma wrażenie, że z jakiegoś miejsca kojarzy daną osobę i wydaje się ona znajoma.

Łatwowierność Novy wynika z jej poglądu na świat. Nie lubi kogokolwiek, o cokolwiek oskarżać, jeśli nie widzi żadnych dowodów, potwierdzających winę. Co więcej, posądzane osoby często gotowa jest ślepo bronić, mając niewiarygodną wiarę w ich niewinność. Gotowa jest ochraniać i pocieszać. Bez różnicy, czy dopiero co zapoznała się z "przestępcą", czy też jest z nim w przyjaźni od lat. Nawet, gdy taka osoba oczernia nocnicę, pomimo zasmucenia dziewczynka dalej próbuje trwać przy tej oskarżonej duszy, jeśli uważa się za niewinną i nie przyznaje się do popełnienia błędu.

Naturalnymi wrogami tego pozornie niegroźnego dzieciaczka stają się niemal automatycznie wszystkie nieżyczliwe figury, czerpiące radość i satysfakcję z niszczenia i zadawania bólu. Odpycha ją celowe znęcanie się nad wszelkimi istotami, od ludzi, przez magicznych, aż do zwykłych, powszechnych zwierzątek. Drażniące jest dla niej nawet naumyślne niszczenie roślin i kwiatów, dla samego zrobienia tego. Ona także nie czerpie przyjemności w zabijaniu i sprawianiu bólu, dlatego przebywanie pośród innych nocnic było dla niej wyczerpujące. Woli pomagać niż przyczyniać się do cudzego cierpienia (choć jednocześnie odczuwa do tego wewnętrzny przymus). Nie lubi obwiniania bez konkretnych podstaw do tego. Tak samo, jak irytuje ją, kiedy ktoś próbuje jej coś wmawiać. Nie potrafi również zrozumieć, czemu niektórzy mówią daną historię przy pewnych ludziach w jeden sposób, a przy innych opowiadają już coś zupełnie innego. Kłamstwo to dla niej inny świat. Odpychają ją przekleństwa używane przez starszych, jednak to szczególnie dzieci w podobnym jej wieku, używające wulgaryzmów są dla niej przerażające. 

Nagłe, psychiczne przytyki bardzo w Novę uderzają. W takim stopniu, że nie jest w stanie szybko na nie zareagować, najpierw zmuszając się do wyjścia z szoku. Potrzebuje dobrego momentu na przemyślenie krzywdzących słów, które usłyszała. Smutne, czy raniące wydarzenia stara się przyjmować z pokorą, jednak w trudach zawsze szuka dla siebie ratunku zbywając wszystko śmiechem, czy dziecięcym żarcikiem. Ucieka w świat zabaw, gdzie zapomina o dręczących problemach. Szybko przemijają jej urazy i wraca do relacji, które przynajmniej w jej oczach są neutralne, lub nawet przyjacielskie.

Dziewczynka dużą wagę przykłada do swojej maskotki i przedmiotów, z którymi wiąże jakieś wspomnienia. Próbuje upamiętniać mijające chwile w przedmiotach i zamykać tam swoją historię, z lęku, że pewnego dnia, znów stanie się tą małą, zagubioną istotką na skraju lasu, bez wiedzy o tym jak się nazywa i kim są jej krewni. Dlatego składuje całą masę przedmiotów, w oczach obcych bardzo często pozbawionych jakiejkolwiek wartości. Prawdopodobnie byłaby je jednak w stanie zostawić, jeśli chodziłoby o jakąś inną osobę.

Do ludzi przyciąga ją ich szaleństwo i rozrywkowość. Fascynują ją lekkoduchy. Lubi widzieć, kiedy istoty okazują troskę innym. Uwielbia otoczenie osób darzących innych miłym słowem. Martwi się bardziej o wszystkich, tylko nie samą siebie. Nieraz w przekonaniu o swoich dobrych intencjach narzucała się ludziom, uważając, że przecież okazuje im tylko odrobinę uwagi. Przy tych, którym ufa i których lubi, zacierają się w niej granice. Jest naturalną, żywą sobą. Małym, psotnym dzieckiem. W stosunku do nielubianych person staje się małomówna i naburmuszona. Za wszelką cenę stara się ich unikać, czując wzrastającą agresję, która wciąż drzemie i tłumiona jest we wnętrzu jej małego ciała. Kochając kogoś powie mu o tym szczerze. Ciężko byłoby jej to jednak zrobić, nie darząc danej osoby takim uczuciem. Jest niezwykle prostolinijną i prawdomówną osobą, dlatego ciągle mówi co myśli. Nie przejmuje się zbytnio konsekwencjami i odpowiedzialnością. Ważna jest dla niej dobra rozrywka i zabawa.

Twierdzi, że od świata nic za darmo się nie dostanie. Na wszystko trzeba sobie zapracować. Pomimo to bardzo szybko zniechęca się, kiedy coś jej się nie udaje. Przestaje próbować wykonywać jakąś czynność i jeśli wciąż tego potrzebuje, wraca do wyszukiwania innych rozwiązań dopiero po jakimś czasie. Będąc pod krytyką, zawsze stara się udowodnić swoje stanowisko - obronić się, jeśli jest niewinna.

Nie zajmuje się zbytnio rozmyślaniami nad tym, w jaki sposób widzieć mogą ją inni. Pragnie czuć się dobrze sama ze sobą i wszystko co robi podpiera o swoje sumienie. W innym wypadku dręczy ją okrutnie na każdym kroku. Pragnie być dobrym... potworem według siebie, a nie tego, co ktoś o niej pomyśli (choć bierze też pod uwagę ich danie i nie raz długo nad tym rozmyśla lub się dręczy). Przy ocenie człowieka nie patrzy na jego cel, ale sam motyw, czemu chce coś osiągnąć. Wartością jest dla niej mądrość, a nie to, do czego się dąży. Nie efekt, ale to jak ostanie zdobyty.

Ciężko stwierdzić czego tak naprawdę boi się najbardziej. Pomiędzy normalnymi, dziecięcymi lękami takimi jak potwory, niektóre przesądy, dziwne kształty i dźwięki, lęka się przede wszystkim utraty przyjaciół jak i tego, że okażą się oni fałszywi. W duszy boi się, że osoby, którym zaufała okażą się oszustami. Nie boi się widoku krwi, ale przerażają ją jej własne reakcje na nią. W otoczeniu krwi, wypływającej z ciała, lub też po prostu poza nim, staje się bardziej agresywna, a nawet zatraca się w szaleńczych, drapieżnych instynktach, jeśli w porę się nie opanuje. Panicznie lęka się ognia, przy którym zawsze odczuwa przeświadczenie, że wszystko zostanie zaraz spalone, poza tym wzbudził się w niej lęk przed światłem odbitym od różnych przedmiotów, w skupionym promieniu. Wzięło się to stąd, że taki właśnie typ blasku parzy jej ciało, zadając przeszywający ból.

Boi się śmierci. Ma wrażenie, że istnieją tylko dwie możliwości tego, co po niej - pustka lub ponowne życie. Przy czym obie możliwości przerażają ją w niemal tym samym stopniu. W nicości jest... nicość. A to wystarczająco straszne. Obawia się faktu, że przestanie całkowicie istnieć. Gdyby miała znów żyć, bałaby się powtórki tego, co już było. Może znów pozbawiono by ją wspomnień?

Jako nocnica dziewczynka niemal rozpływa się w mroku nocy. Czy jest to umiejętność czy też ujma... zależy kogo pytasz. Nie jest to przez nią w żaden sposób kontrolowane. Gdy światła gasną... ciało Novy pogrąża się w ciemności, jakby samo przejmowało jej właściwości. Nie sprawia nawet wrażenia formy fizycznej. Błyska. Raz bardziej przezroczysta, następnie bardziej mglista. Sama czarnowłosa nabiera wtedy wrażenia nieprzemożnej lekkości, jakby unosiła się w powietrzu, choć jej stopy wciąż solidnie trzymają się ziemi. Wrażenie, że coś przez jej ciało może przeniknąć jest błędne. To nie duch. Można ją dotknąć i ona może dotykać. Jej zdolność można nazwać swego rodzaju kamuflażem. 

Choć przeszłości dawne dni straciłam, plotki i dotąd zdołały mnie gonić. Blade usta czarnowłosych potworów, zadręczały słowami. Handlarska rodzina z ziemi południa, dobra z przesadą, a obdarzona jednym, jedynym dzieckiem - córeczką. Niewinny, przepełniony dumą kwiatuszek, o płatkach wrażliwszych niż najsłabsza roślinka. Zawsze nagradzana, zawsze z tym, czego chciała. Szczęśliwa aż nad to i zbyt ugłaskana. Z kolejną wyprawą - utrata zaufania. W koszmarach mijam twarz zdradziecką, co zraniła małe dziecko. Ponoć, nadmierna rodzicielska troska była winna. Obawiali się, że nie odnajdę się w nowym miejscu, więc najęli prostą nastolatkę, by zawarła ze mną przyjaźń. Demoniczne nocnice mówiły o sile, z jaką wrażenie oszustwa, gdy odkryłam już prawdę, przerodziło się później w pozornie niegroźną, dziecięcą złość. Właśnie wtedy, miałam narodzić się nowa ja. Nowa cząstka mnie. Nocnica, która zagnieździła się w moim ciele, wylęgając ze złości i pragnienia zemsty. Pragnienia, którego nie pamiętam. Jakże miałabym odczuwać coś takiego?
Nocami ciało moje dręczą lęki. Mówią, że koszmary, których nie chcemy oddać innym, spływają na nas. Zamierzam ponieść ten koszt, choć przeszłość tęskna, więc i ból okrutny. Lęki i katastrofy błądzą w snach moich. Choć to rzadkość. Nie spotkam ich co dzień. Władzę nad koszmarem prowadzą zwykle moje wspomnienia. A przynajmniej mam wrażenie, że to właśnie tym są. Miejsca i twarze zdają się znajome. Kołysanka śpiewana na dobranoc.
Pewnego razu widziałam we śnie siebie samą. Z nożem w ręku nad stygnącym ciałem dzikiego zwierza. Zabiłam go? Nie uwierzę. Może w samoobronie... ale dlaczego? Zaatakował mnie? Nie potrafię posługiwać się przecież bronią. Nóż to narzędzie do pracy, a nie zabijania. Miałby zadawać celowy ból? Nie podoba mi się to. Nie bez powodu w Gildii zapragnęłam szkolić się na jadownika. Chcę pomagać. Muszę zmierzyć się sama ze sobą, nauczyć panować nad przymusem, który karze mi krzywdzić. Powstrzymać zew zabójstw.

- cierpi na bezsenność i nie lubi, a właściwie boi się zasypiać sama
- kwiaty są dla niej symbolem życia i tego, jak łatwo się je traci
- można ją zabić jak normalnego człowieka

- lubi bawić się w chowanego
- choruje na hemofilię 

- lubi dzieci

Rysowniczka: Ibuki Satsuki
Postać: Peng Peng z "Yi Chui Wu Yue Tiao Man Ji" opartej na grze JX3

~ ~ ~

Cieszę się, że dotarłeś/aś do końca i mam szczerą nadzieję, że ta wędrówka nie była prawdziwą udręką ;D
Z chęcią przygarnę nowe wątki, lecz od razu OSTRZEGAM, jak mi się spodoba i wciągnie, to nie ma bata uratować się przed wysypem wszelkiej maści planów z mojej strony.
Pozwalam na używanie postaci Novy w opowiadaniach jako dopełnienie konkretnej fabuły. A cóż... Naturalnie też dla mnie zezwalam na okaleczanie, a nawet zabicie Novy, JEDNAK tyczy się to wyłącznie osób, z którymi prowadzę wątek. Wolałabym, żeby moja mała nie zginęła gdzieś w historii "pobocznej" ^^