The hungry crocodiles are dancing in the lightBut what's up there besides the darkness of the night?

✦

✦

✦

Salomea

Miałaś wtedy siedem lat, a ojciec – jak co rano – wyruszył na połów w towarzystwie stryja. Razem z czterema siostrami odprowadziłyście go aż do granicy wioski, bo dalej przecież nie wolno było iść. Cztery pary ciemnych oczu spoglądały w plecy rodzica, dłonie starszych sióstr zgodnie machały na pożegnanie. Twoje oczy, kolorystyką tak odbiegające od tych należących do rodziny al-Saala, śledziły tańczące w powietrzu mewy. Nie pożegnałaś ojca, bo w pożegnaniach czaił się cień ostateczności, a wy przecież mieliście się zobaczyć pod wieczór, na kolacji.
Dzień upłynął pod sztandarem wioskowej normalności. Matka zajęta była malowaniem dostarczonych dzień wcześniej naczyń, starsze siostry w większości pochłaniały obowiązki domowe, a z tobą – najmłodszą smarkulą – nikt nie chciał się bawić. Koledzy, zazwyczaj tak chętnie okładający patykami wysokie trzciny zdobiące brzeg rzeki, także zniknęli, przepadli bez śladu. Zajęcie musiałaś znaleźć sobie sama, ograniczał cię jedynie zakaz wychodzenia poza teren podwórka.
Oczami wyobraźni widziałaś jak woda z pobliskiej rzeczki występuje wężową wstęgą, jak wije się w twoim kierunku. Złączyłaś z nią palce, wtopiłaś je w chłodną wodę, dałaś owinąć sobie dłonie i pierś. Śmiałaś się, przecież łaskotało. Niebo było błękitne, bez nawet jednej chmurki, wciąż te same mewy krzyczały w oddali, było spokojnie. Z wszechobecnej sielanki wybił cię brzdęk tłuczonej ceramiki. Pasmo wody opadło, mocząc suchą ziemię i twój ubiór. Rubinowym okiem sięgnęłaś za siebie, spojrzeniem objęłaś wystraszoną twarz matki, z jej myśli nieświadomie oderwałaś wstęgę wspomnień.
Nie mieliście nigdy maga w rodzinie.
To był twój pierwszy sen i okazał się prawdą.

Byłaś szanowaną czarodziejką, wiedzą i zaangażowaniem wkupiłaś się w łaski księcia. Kiedy przejął funkcję arcymaga, byłaś jedną z dwóch stojących przy nim osób. Przyjaźniliście się, otrzymałaś posadę strażnika wieży, oddałaś duszę badaniom. Razem z zespołem historyków chcieliście wydrzeć tajemnice pustyni, zbadać to, co do tej pory było ukryte przed światem, pogrzebane i zapomniane.
Zeszliście tam, ignorując ostrzeżenia powtarzane co chwilę w czytanych przez was manuskryptach, bo w końcu magom niewiele może tak naprawdę zagrozić. Kompleks ruin miasta okazał się być miejscem bezpiecznym, pozbawionym pułapek, podejrzanie nudnym i ekscytującym zarazem. Tamtego dnia zebraliście sporo próbek skał, odkopaliście dwa szkielety, znaleźliście także zepsuty artefakt przygnieciony skałą. Nie było podstaw, by sądzić, że coś się stanie.
Po latach wciąż zastanawiasz się, dlaczego męczy cię ciągle ten sam sen. Zamiast odpoczywać, nocami twój umysł przenosi się do tamtego koszmarnego dnia, na nowo rozpamiętujesz wszystko co się stało, choć nie masz wpływu na przeszłość. Czasem czujesz się winna.
Po latach wciąż zastanawiasz się, dlaczego męczący cię sen jest po wielokroć przetykany kłamstwem. Przecież w ruinach nie znaleźliście nic prócz suchych filarów i rozsypujących się bloków piaskowca. Nie było żadnych run, nie było żadnych artefaktów, ani informacji przybliżających legendarne dzieje Sallandiry.
Po latach wciąż szukasz sposobu na odzyskanie mocy.

Znalazłaś się na obcej ziemi, nie znasz jej historii, nie wiesz, co kryje warstwa przegniłych, zmrożonych liści. Wiatr niesie obce zapachy, pogoda nie rozpieszcza. Nigdy nie czułaś takiego zimna, nigdy nie widziałaś śniegu na żywo. Aklimatyzujesz się, powoli, we własnym tempie. Droga, którą musisz przejść jest długa, portal wyrzucił cię w złym miejscu, nie tam, gdzie przewidywałaś.
Kraj czerwonego piasku zostawiłaś daleko za sobą, a wraz z nim przyjaciół i rodzinę. Często oglądasz się przez ramię, często wydaje ci się, że słyszysz ryk wielbłąda, czy pełne emocji głosy kupców na targu. Za plecami masz jednak tylko pusty trakt, wspomnienia i omamy słuchowe szybko rozwiewa chłodny wiatr. Twoja droga wiedzie na wschód, w głąb nieznanego.
Czasem zastanawiasz się, czy to był dobry ruch, ale nim dojdziesz do tych samych wniosków, co tydzień i dwa tygodnie temu, stwierdzasz, że przecież i tak nie masz już jak wrócić. W chwilach wątpliwości twoją ścieżkę koryguje ruch wahadełka. Ametyst na złotym łańcuszku wskazuje kierunek w którym powinnaś się udać, kołysanie kryształu rozwiewa wątpliwości, uspokaja.
Przecież przeszłaś przez portal z konkretnego powodu i w konkretnym celu.

25 VI 1760 ∙ Bahrahit, Sallandira ∙ astrolog ∙ historyk

♢

important infos:
character art: Destina Eroland
tytuł: Asaf Avidan - My Tunnels Are Long And Dark These Days
kod tła: Miad Vosoughi
Salomei można używać w opkach po wcześniejszej konsultacji, zapraszam do kontaktu, nie gryzę
aktualizacja: -