było, nie wróci, wszystko za nami

pan sokolnik

pan

Każdego ranka, dwanaście i pół minuty po tym, jak słońce minęło trzecią od dołu gałąź potężnego dębu, pod którym rozłożyłem swój obóz, zaparzałem herbatę. W piętnaście do dwudziestu pięciu minut zaczynałem słyszeć skowyt ludzkich szczeniąt biegnących mi na spotkanie. 
„Pan Sokolnik, Pan Sokolnik!”
Zabierało około trzech cichych siorbnięć, w przypadku tych głośnych tylko dwóch, zanim stado dzieciaków z pobliskiej wsi nareszcie dotarło do stóp urwiska, na którym się ulokowałem i kolejne jedno, ale już tylko duże, zanim wspięły się na szczyt pagórka. Nigdy nie chciały wpierw usiąść spokojnie, chociaż nalegałem. Przygotowany dla nich wcześniej napar, już od kilku minut studził się w pięciu płaskich naczynkach. Do każdego dodawałem kolejno dwie, zero, jedną, trzy i ponownie zero łyżeczek brązowego cukru, a następnie mieszałem, każdą w osobnym rytmie. W trzeciej, w zależności od nastroju córeczki tutejszego młynarza, czasem znalazł się jadalny kwiatek. Jednak tylko wtedy, kiedy wyglądała na szczególnie zgorszoną, w innym wypadku uważałem to za zbędny dodatek. 
Kiedy już wystarczająco wytargały lotki Ignasia i pozwoliły, by białe kakadu kilkukrotnie przycupnęło na głowie każdego z nich, czy skołtuniło im włosy, nareszcie decydowały się usiąść. Oczywiście w zupełnie innym, niż przeznaczone im miejsce, dlatego kolejne trzydzieści cztery sekundy spędzałem na odganianiu rąk ciekawskich i co gorsza, spragnionych dzieciaków, oraz przestawianiu filiżanek, tak, by każdy dostał odpowiedni napar. 
Ignaś siadał na moim ramieniu, zarzucał jakimś niestosownym żartem, który dzieci później uparcie powtarzały, zarówno w moim towarzystwie, jak i najwidoczniej w ich rodzimej wiosce, bo po dokładnie trzech tygodniach i czterech dniach, zmuszony zostałem do opuszczenia mojego pagórka i znalezienia sobie nowego miejsca na ziemi.
O dwa dni dłużej niż wcześniej.

Skłamałbym, gdybym powiedział, że Panem Sokolnikiem byłem od zawsze. Właściwie, to pseudonim ten przylgnął do mnie całkiem niedawno, bo nawet kiedy trudniłem się jeszcze w cyrku, zdecydowana większość zwracała się do mnie po imieniu.
Nie pojawił się wcale nagle, powoli przyklejał się do mnie, jakby obleczony był jakąś niewidzialną i niewyczuwalną, jednak wyjątkowo lepką substancją, a następnie wsiąknął. Na tyle głęboko, bym prawie zapomniał o własnych korzeniach. Pierwszy raz pojawił się pięć lat temu, gdy któryś z Poszukiwaczy Cennego Kruszcu napotkanych w jednym z mniejszych mieścin zdecydował się nieironicznie ochrzcić mnie tym przezwiskiem. Początkowo wydawało mi się, że spłynęło ono po mnie, jak po kaczce; niedługo po tym okazało się jednak, że wracało jak raz za razem, niczym przekleństwo. Powtarzając się coraz częściej i częściej, zastąpiło moje dotychczasowe ja, bo nie miałem w sobie wystarczająco dużo asertywności, by powstrzymać ten nieustający proces wymazywania mojego jestestwa. Zresztą, święcie przekonany byłem, że taki stan rzeczy nie był wcale przypadkowy i to, tak samo jak wszystko inne, miało swój cel.
Gdybym miał na powrót możliwość wrócenia do tamtych czasów i odmiany własnego losu, nie zdecydowałbym się na to. Aktualnie to właśnie Pan Sokolnik brzmi dla mnie bardziej rodzimo, niż jakkolwiek nazywano mnie przez kilkanaście lat po moim narodzeniu, a o noszonej w ówczesnych czasach masce, zwyczajnie zapomniałem i nie utożsamiam się już z tamtejszą gębą.
Chociaż pewien jestem, że usłyszenie ponownie tego mienia, złożonego na moim licu, niczym troskliwy pocałunek matki, wybudziłoby gorejące w głębi mojego ducha wspomnienia. Właśnie tego ognia zaklętego w piersi obawiam się najbardziej.

Własnej przeciętności nigdy się nie wypierałem. Byłem przeciętnego wzrostu, przeciętnej budowy, mój głos, o bardzo przeciętnej barwie wypowiadał przeciętnie dobrane słowa. Miałem przeciętnej długości, barwy i faktury włosy. Przeciętnym okazało się nawet moje imię, które wymieniono i które podobno przynależy mi bliżej. Chociaż to znaczyłoby, że moja przeciętność była jedynie wymysłem, skutkiem lat złego chowania w przekonaniu, że urodziłem się najzwyklejszym na świecie, podczas gdy miałem do zaoferowania coś więcej, niż ta wmówiona przeciętność.
Nie wiem więc, czy wierzyć w moją przeciętność, czy mierzyć się nieco większą miarą, wierząc w możliwość zaistnienia jako ponadprzeciętny.
Przeciętność ta wynikać mogła w dużej mierze ze środowiska, z którego pochodziłem. Trupa cyrkowa, która ruszyła z miasta Kholm (w którym nigdy nie udało mi się zawitać, ale które kazano mi przytaczać jako moją małą ojczyznę) w końcu, jak i każda inna trupa cyrkowa, mianem przeciętnej nie mogła się okrzyknąć. Satyrka odpowiadająca na liżące powietrze ogniste języki tym własnym, dusząc płomień w gardzieli, czy łykająca miecze. Mężczyzna o tysiącach masek, bawiący się wzrokiem publiki, jak to tylko mu się podobało, wystawiający tak widowiskowe spektakle, by zachwycać i zastanawiać, skąd, jak, dlaczego. Siłacze, zmiennokształtni, zwierzęta, do których przemawiano ich własnym językiem.
A co miałem ja? Ponadprzeciętną gibkość, która w całym tym ferworze i przyrównywana do ciała młodszej mojej koleżanki, wypadała również przeciętnie. Jakbym próbował przyrównać zdolność układania domku z kart do budowania okrętów wojennych.
Miałem jeszcze swoje ptaki, które nie wiedząc czemu, od zawsze mnie obsiadały i słuchały, jakby przynajmniej rozumiały, co takiego mam im do powiedzenia! A co najgorsze, to jedno kakadu, ptaszysko upierdliwe, które nie dość, że słuchało, to odpowiadało. Czasem mówiąc nawet, więcej, niż ja.
I czasem żałowałem, że urodziłem się przeciętny pośród ponadprzeciętnych. Bolało to szczególnie, kiedy spotkać miałem przyjemność, w wieku dość młodym, chłopca ponadprzeciętnego, którego sytuacja odwrotna była do mojej, bo przyjemność miał chować się wśród ludzi zwykłych. Zielarzy, znaczy się, którym nie widziało się szukać poklasku w innych dziedzinach.
Czasem marzę o takiej sposobności, by nie wyróżniać się jedynie ślepiami o dwóch różnych barwach i ciszą. Tą przejmującą ciszą, której zdążyłem się wyuczyć w ciągu tych kilku lat jako pustelnik.

weganin | morskie tatuaże na dłoniach i brodzie | od czterech lat właściciel kakadu białej - Ignasia | od pięciu lat pustelnik, włóczykij, bezdomny | pozostał mu jedynie imbryk, zestaw glinianych filiżanek i zatrważająca ilość fistaszków | czerwone korale | czerwone sznury | czerwone nici przy palcach | preferuje chodzić boso, powstrzymuje go jedynie szacunek do innych

Listy do Mnie z przeszłości
xxx

| 23 | 1X sierpnia | sokolnik | włóczykij | Kholm |

sokolnik

Miły pan z herbatą przyszedł. W tytule Brodka, na wizerunku wyśmienite dzieło Little Ulvar. Pan Sokolnik z chęcią przyjmie wszystkich pod swoje skrzydła, wysłucha, poklepie po pleckach, doradzić nie doradzi, prędzej to Ignaś rzuci czymś mniej mądrym. W opowiadaniach używać go proszę jedynie po konsultacji ze mną, nie chcemy żeby wyniknęły jakiekolwiek nieprzyjemności :))
Aktualka : 22.02.2022