Od Philomeli - Event

Na moment zapadło między nimi jakieś dziwne głuche milczenie, jakby w powietrzu zawisło jakieś ostre narzędzie gotowe do ciosu przeciw temu, kto najmniejszym słowem naruszy panującą ciszę, a może po prostu przemowa mistrza jak i informacje dostarczone przez Xaviera wstrząsnęły nimi na tyle, że uświadomili sobie jak bardzo pod nóż pakują się przyjeżdżając tu bez żadnych gwarancji ze strony władz panujących. Philomela wodziła czujnym wzrokiem po przydzielonych jej towarzyszach raz po raz poprawiając opadające na twarz rozwiane po szaleńczym pędzie kosmyki. Miała szczerą nadzieję, że wszyscy zapomnieli już o jej niefortunnej przygodzie, a przynajmniej wobec zaistniałej sytuacji odsunęli w cień komiczny dość widok sylfy niesionej w zatrważającym tempie przez spłoszonego rumaka gdzieś w  nieznane, a konkretnie to najbliższej sterty siana, w której wylądowała niezbyt miękko raniąc sobie wszystkie odsłonięte części ciała. Na wspomnienie o tym nieszczęsnym przypadku nasunęła nieco niżej rękawy i powiodła spłoszonym wzrokiem po zebranych, dla oderwania myśli od nieprzyjemnego incydentu analizując ich zdolności bojowe. Przede wszystkim dwóch medyków, co zważywszy na obecność, co najmniej trójki indywiduów skłonnych do pakowania się w kłopoty wydawało się uzasadnionym środkiem ostrożności. Poza tym znaczną część stanowiły osoby posiadające niewątpliwe zdolności aktorski i tylko z współpracą mogło być nie najlepiej, a oprócz siebie nie bardzo widziała materiał na dowódcę, skąd jasno wynikało, że będzie to przede wszystkim jej problem. Poruszyła się by zabrać głos i w tym momencie torba ze sprzętem, którym nazbyt może nawet hojnie obdarzył ją Wolter runęła na ziemię z głośnym brzękiem. Etap captatio miała, zatem za sobą i tylko z tą dobrą wolą mógł być niejaki problem. Westchnęła i zaczęła swój wywód:

- Cóż wygląda na to, że przez kilka następnych dni będziemy skazani na swoje towarzystwo, więc chyba przydałoby się przerwać to milczenie, od tak żeby było nam ze sobą jakoś przyjemniej, więc...

- O to, to - wpadł jej w słowo Xavier - praca ze mną to oczywiście zawsze wyjątkowa przyjemność...

- Szczególnie po kilku głębszych - wtrąciła się sylfa krzyżując ręce na piersiach i uśmiechając się zadziornie, jakby głos barda dodał jej animuszu. W istocie sporo w tym było prawdy. Brakowało jej tej pewności siebie, swobody bycia, jak i w ogóle samego towarzysza przygód - wtedy zdecydowanie nie można się z szanownym panem nudzić.

- Robię, co mogę - odparł rozkładając ręce, po czym ponownie wrócił do swojego szkiełka, w którym złocisty płyn lśnił jak płynne światło skupione na moment w górskim krysztale.

- Skoro jednak jesteśmy drużyną to powinniśmy ustalić jakiś plan działania.

Na moment zapanowało pewne poruszenie niewskazujące jednak na to, by ktoś zamierzał podjąć temat. Siedzący najbliżej kobiety Ravi i Xavier szli chyba podobnym torem, bo medyk przerzucał rzeczy w swojej torbie jakby odkrył tam właśnie kopalnie złota, a pieśniarz wpatrywał się z głębokim namysłem w kieliszek, jakby chciał w nim zobaczyć całe złoto, które tu dzisiaj utopił.

- Jak wspominał mistrz Xavier zdołał już zdobyć dla nas nieco informacji... - Zawiesiła tym razem na moment głos spodziewając się wtrętu samego zainteresowanego i tak jak się spodziewała natychmiast podjął wypinając dumnie pierś jak paw przed samiczką.

- Musicie przyznać, że przeszedłem sam siebie i tą protekcję króla też bym zdobył, gdyby nie fakt, że ludzie obecnie absolutnie nie doceniają prawdziwego piękna, tak jak nie potrafią   normalnie, kulturalnie się napić.

- Obawiam się, że otwieranie szkoły dobrych manier musimy odłożyć na później, bo jak wynika z tego, co zostało już powiedziane nie mamy niczyjej protekcji i gdyby nie dopuśćmy bogowie komuś coś się stało jesteśmy zdani wyłącznie na siebie. Wiecie, że możemy nawet zginąć...

- Byłaby to straszliwa strata dla świata, gdyby tak jasne światło zgasło przedwcześnie, zdmuchnięte wichrem nieprzyjaznych losów

- Lepiej odłóż tą szklaneczkę, bo jak na razie mam wrażenie, że to światełko twego rozsądku ledwie miga. Ale do rzeczy. Myślę, że na razie poradzimy sobie bez szczegółowego planu, co nie zmienia faktu, że jakowyś wypadałoby posiadać, więc być może nie wyrzucicie mnie za drzwi, jeśli wyjdę z jakąś propozycją.

- Nie sądzę by ktoś był na tyle odważny żeby próbować – mruknął złośliwie Xavier znad kieliszka – uwierzcie dobrze, że już jesteśmy w karczmie, bo ta panna gotowa zmusić człowieka do tłuczenia się w nocy kilka kilometrów by znaleźć bardziej ustronne miejsce, a potem i tak ląduje się w karczmie.

- Sądzę, że to za sprawą towarzystwa. Z pewnymi osobami zawsze ląduje się nad kieliszkiem – odparła piorunując towarzysza spojrzeniem i starannie ukrywając jak ją w gruncie rzecz cała sprzeczka bawi.

- Bo lądowanie powinno być miękkie i bezpieczne, co znaczy przyjemne. To warto sobie zapamiętać pani lotnik.

- Proszę cię, bo nigdy do sedna nie dojdziemy, ani tym bardziej nie dolecimy. Musimy jakoś dostać się na posesję i dowiedzieć, co się tam dzieje. Mam trochę przydatnego sprzętu, ale wolałabym uniknąć „tłuczenia się” jak to zostało określone po nocach. Sądzę, że dwoje z nas powinno udać się tam żeby zorientować się, jakie może nas tam zastać przyjęcie. Przede wszystkim musimy wiedzieć, jaki jest stosunek właścicielki willi do istot magicznych, bo jeśli raczej nieufny i cały czas ktoś nam będzie patrzył na ręce to nic nie zrobimy i lepiej będzie się opłacało zrobić sobie indywidualną wycieczkę, jeśli wiecie, co mam na myśli – powiodła wzrokiem po zebranych i nie widząc znaku sprzeciwu kontynuowała przybierając już swoją zwyczajną pozę szefowej kompani, którą miała świetnie opanowaną z dyskusji prowadzonych Pod Białym Krukiem. – Jeśli natomiast uda nam się wejść nie wzbudzając podejrzeń to proponuję, aby… ciężko mi kogokolwiek o to prosić… ktoś musiałby udawać głuchoniemego. Może Xavier miałby jakieś zaklęcie, żeby ułatwić to udawanie, ale myślę, że mamy na tyle osób o zdolnościach aktorskich, że uda nam się i bez pomocy magii. Chodzi po prostu o to byśmy mieli kogoś, kto będzie poza podejrzeniem, na kogo nikt nie zwracałby uwagi i nie bał się przy nim na głos myśleć. To by nam się bardzo przydało. Po za tym intryguje mnie ten młyn. Nie podoba mi się on wybitnie.

- No masz – wtrącił Xavier – jeszcze nie widziała, a już się nie podoba.

Westchnęła zrezygnowana i pokręciła głową, jednak uśmiech wciąż nie schodził jej z ust.

- Mam nadzieję, że jednak nie będzie to ostatnie, co zobaczę, jak bardzo nie byłby piękny. W sumie, gdybym zamierzała rozpętać epidemię to na pewno wykorzystałabym wszelkiego rodzaju cieki wodne.

- Jednym słowem lepiej ci nie podpaść, bo mówisz o tym jakbyś miała już jakieś doświadczenie.

- Różne rzeczy się w życiu robiło, ale jeszcze nikogo nie trułam, ale nie sądźcie, że bym nie mogła, ja się bardzo szybko uczę. Ale jeszcze jedna spraw. Myślę, że przydałoby się dowiedzieć, co konkretnie dzieje się z zarażonymi i jeśli Desiderius i Ravi nie mieliby nic przeciwko to zaproponowałabym, żeby, jako pion medyczny, spróbowali może jakoś się bliżej przyjrzeć tej dziwnej chorobie. Tylko wiecie bez niepotrzebnego narażania się. Myślę, że nasza pomoc też się przyda nawet, jeśli znamy się na zielarstwie jak wół na alfabecie.  

Rozejrzała się wokoło licząc, że swoim przydługim wywodem nie uśpiła wszystkich poza Xavierem, który dopóki nie zobaczył dna butelki nie spuszczał z niej oka, i nie zamykał też i ust, co dawało pewność przynajmniej jego przytomności w całym przedsięwzięciu.

<Ktoś?>