T.I. Softmantle
rektor DUM 1672-1677
rektor DUM 1672-1677
Tadeusz Idiveus
Softmantle
154 • 05.05 • medyk • czarodziej • Defros • Rana lessonae
Zaczyna dostrzegać, że zawodzi go umysł.
Z lustra spoglądają na niego chłodne oczy zupełnie obcego mu młodzieńca, którego nie zna i którego charakteru nie potrafi odtworzyć w swej pamięci. Nie wie, jak się nazywał, jak się zachowywał, z kim się zadawał. Kończyny nie potrafią odszukać w swych wspomnieniach wzoru na skracanie się ścięgien, mięśnie nieudolnie odtwarzają nerwowe skurcze. Neurony partaczą najprostsze równania złożone ze wzorów skróconej miłości. Błękitna kamizelka układa się niepoprawnie, jej powierzchnia nie odpowiada powierzchni wybrakowanej o człowieczą duszę. Iluzoryczne ciało się dusi, iluzoryczne serce przeraźliwie łomocze i grozi zawałem. Mara podtrzymywana powoli powracającą do niego łaską oraz drobną pomocą kipiącej energii w amulecie nie potrzebuje nawet tlenu, ale telepie się, ostrzega przed pęknięciem.
Starość, niedołężność oraz zabierający ze sobą wspomnienia czas po raz pierwszy od ponad stu lat zaczynają go przerażać. Może uświadamia sobie, co tak naprawdę stracił. W końcu, kiedyś należało.
Nici magii zaczynają ślizgać się po żabim śluzie, wypadają spomiędzy grubych palców, odbijają się od błon. W przestrzeni pęka magiczny materiał, iluzja rozmywa się, rozpływa się.
Pozostaje on. Żaba.
Zwierzęta według niektórych kongitywistów oraz egzorcystów dusz nie posiadają. Tak jest łatwiej.
Szuflada trzaska, w jej ciemnościach ginie magiczny amulet, a wraz z nim młodzieńcza buta, chęć powrotu do tego, co kiedyś oraz piękne wspomnienia przyjmujące formę jednorodnej, poszarzałej masy. Straciły barwę błękitnej wstążki, którą zawsze przewiązywał złote włosy. Jasnoróżowy, długi jęzor chwyta w locie za upierdliwie bzyczącą od kilku minut muchę.
Koniec bajki, koniec opowieści. Marność nad marnościami i wszystko marność.
Z lustra spoglądają na niego chłodne oczy zupełnie obcego mu młodzieńca, którego nie zna i którego charakteru nie potrafi odtworzyć w swej pamięci. Nie wie, jak się nazywał, jak się zachowywał, z kim się zadawał. Kończyny nie potrafią odszukać w swych wspomnieniach wzoru na skracanie się ścięgien, mięśnie nieudolnie odtwarzają nerwowe skurcze. Neurony partaczą najprostsze równania złożone ze wzorów skróconej miłości. Błękitna kamizelka układa się niepoprawnie, jej powierzchnia nie odpowiada powierzchni wybrakowanej o człowieczą duszę. Iluzoryczne ciało się dusi, iluzoryczne serce przeraźliwie łomocze i grozi zawałem. Mara podtrzymywana powoli powracającą do niego łaską oraz drobną pomocą kipiącej energii w amulecie nie potrzebuje nawet tlenu, ale telepie się, ostrzega przed pęknięciem.
Starość, niedołężność oraz zabierający ze sobą wspomnienia czas po raz pierwszy od ponad stu lat zaczynają go przerażać. Może uświadamia sobie, co tak naprawdę stracił. W końcu, kiedyś należało.
Nici magii zaczynają ślizgać się po żabim śluzie, wypadają spomiędzy grubych palców, odbijają się od błon. W przestrzeni pęka magiczny materiał, iluzja rozmywa się, rozpływa się.
Pozostaje on. Żaba.
Zwierzęta według niektórych kongitywistów oraz egzorcystów dusz nie posiadają. Tak jest łatwiej.
Szuflada trzaska, w jej ciemnościach ginie magiczny amulet, a wraz z nim młodzieńcza buta, chęć powrotu do tego, co kiedyś oraz piękne wspomnienia przyjmujące formę jednorodnej, poszarzałej masy. Straciły barwę błękitnej wstążki, którą zawsze przewiązywał złote włosy. Jasnoróżowy, długi jęzor chwyta w locie za upierdliwie bzyczącą od kilku minut muchę.
Koniec bajki, koniec opowieści. Marność nad marnościami i wszystko marność.
No patrzcie, żaba się doczekała. Na wizerunkach rysunki dla dzieci autorstwa
August Ro oraz Mariny Evlanovej. W tytule Thom Yorke. Historia z chronologią zostanie dodana kiedyś. Tadeusza można używać po konsultacjach.
poprzednia kapejka
ostatnia aktualizacja: 17.05.2022
poprzednia kapejka
ostatnia aktualizacja: 17.05.2022
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz