ÇOK BILEN ÇOK YANILUR

𝔗adeusz Idiveus Softmantle

• żaba jeziorkowa • 05.05.1634 • Defros • ♪ •
• aktualnie medyk, kiedyś rektor Defrosiańskiego Uniwersytetu Magicznego •

02.06.16XX Historie 17.04.16XX

X

Stefanie,
jestem tak bliski odpowiedzi. Kosztowało mnie to wiele, emocji, pieniędzy, ba, nawet i własnego dobrego imienia, bo przecież czuję cudzy wzrok na plecach, słyszę niepochlebne słowa ludzi, którzy kiedyś tak chętnie rzucali się do moich kolan. Nie ustanę, nie teraz, gdy tyle poświęciłem – rozumiem Twoje obawy, rozumiem rozterki, czyż jednak nie chcesz znać odpowiedzi na zagadki, które zadajemy sobie od wieków i zamiast je rozwiązywać, pozwalamy zakurzyć im się w kącie, aż trafią w niepowołane dłonie, gotowe wykorzystać je do swoich własnych, jak historia wiele razy nam pokazała, niecnych celów? [...] Znamy się wystarczająco długo, byś mógł mi zaufać, zaufaj więc, a nie podważaj mą wiedzę i doświadczenie. Dla dobra mojego, dla dobra własnego, dla dobra Eleonory. [...] Ta kobieta nie przestanie mnie zaskakiwać, mam wrażenie, że z każdym dniem coraz bardziej promienieje, cieszę się, że zdecydowałem się z nią wyjechać na ten miesiąc – spokój, cisza i Ona, nic więcej mi nie potrzeba, no może jedynie Ciebie u boku, tak żeby mieć z kim wypić, bo Jej teraz zdecydowanie nie wypada, sam zresztą wiesz dlaczego. [...] Świadom jesteś, że nie szukam sobie wrogów, aczkolwiek ci mają niezwykłą tendencję do czepiania się mnie niczym rzep psiego ogona. Pamiętaj jednak, iż nie kreuję się na osobę, która świat widzi w czarno-białych barwach, a wszystkich nie trzymających się jej boku uważa za swych przeciwników. Oczywiście, nie zmienia to mojej chęci do zaproponowania Tobie współpracy – jako osobie bliskiej, umysłowi, duszy oraz w zawodzie. Ileż to dyskusji z demonami nie przeprowadziliśmy, ileż eliksirów razem naważyliśmy. Czyż teraz miałbym działać więc samotnie? Bynajmniej, zresztą, sam doskonale wiesz, jak ekstrawertyczną personą jestem (i zwróć uwagę tutaj, jaką zabawną!). [...] Rozważ moją propozycję, pozwól mi również działać – będę ostrożny. Teraz mam przecież i powód, by eksperymentom poświęcać się z podwójną dozą ostrożności.
Niecierpliwie oczekuję Twej odpowiedzi, niech księżyc Asaima wyznacza nam drogę.

Tadeusz Idiveus Softmantle, przede wszystkim Twój przyjaciel

X

Non compos mentis
I || II || III

X

Obawiam się moi drodzy, iż naszego przyjaciela pochłonęła ostateczna żądza wiedzy, za którą oczywiście idzie nieodwracalne i coraz szybciej postępujące szaleństwo. Z żalem obserwuję, jak bliska mi osoba zamienia się w kolejnego Hermena, poszukując czegoś, czego odnaleźć się nie da – nieśmiertelności oraz ostatecznego lekarstwa na śmierć. [..] Żałuję, że nie zareagowałem, gdy była jeszcze taka możliwość, że nie podjąłem odpowiednich kroków, które uchroniłyby rektora i nas przed ostatecznym. [...] Pozostaje nam zacząć działać już w tej ostateczności, przed którą zostaliśmy postawieni, lub, czego osobiście wolałbym uniknąć, obserwować jak droga nam oraz ważna dla całej naszej społeczności osoba rozpada się na naszych biernych oczach. Proponuję więc podjąć działanie, jakie, w liście tym wolałbym nie wnikać w szczegóły, gdyż mógłby wpaść on w niepowołane ręce, do których zaliczają się również i te Tadeusza – jakkolwiek źle to nie brzmi, na uwadze mam cały czas jego bezpieczeństwo. W tym momencie wchodzi więc do gry plan, uprzednio oczywiście porządnie przemyślany i rozpisany, który chciałbym skonsultować z Wami, gdy tylko przydarzy się okazja, by usiąść wspólnie przy wyznaczonym do tego stole – bez T. Softmantle'a, z oczywistych powodów. Tak jak uprzednio napisałem – nie będę wnikać w jego szczegóły. Czekam na jak najszybsze odpowiedzi, uprzedzając, iż będzie wydawać się on niektórym z Was szalony, bezsensowny, może i sadystyczny. Przy swoich pochopnych ocenach miejcie na uwadze jednak, jak drogi jest mi Tadeusz i doceńcie poświęcenie, które włożyłem w jego ułożenie oraz trudności przełożenia relacji zawodowej nad relację czysto przyjacielską – nie miałbym serca, by zrobić mu krzywdę. Nawet jeżeli nasze przedsięwzięcie za takową uzna, nic na to nie poradzę – będzie to jego subiektywna ocena, prawdopodobnie powodowana złością, rozżaleniem i innymi negatywnymi emocjami. [...]
Do usłyszenia przyjaciele, niech księżyc Asaima wyznacza nam drogę.

Stefan Juliusz Rosewood, prorektor do spraw organizacji i rozwoju Defrosiańskiego Uniwersytetu Magicznego

Obcasy ozdobnych pantofli zastukały o kamienną posadzkę w popłochu. Śpieszył się, bardzo się spieszył, bo przecież jak miałby zwlekać, gdy za chwilę przed oczami powinien ujrzeć odpowiedź na odwieczne pytanie naukowców, istny kamień filozoficzny, tylko, że jeszcze lepszy, ostateczne rozwiązanie na problem dotykający każdą dychającą istotę? Nie zauważył nawet, gdy zaczął biec, byleby jak najszybciej dotrzeć do swojej pracowni. Nie zauważył również, gdy kokarda z jedwabnej wstążki, rozwiązawszy się, zsunęła się ze złotych loków. Wygląd w tym momencie nie miał być najważniejszym, bo kto by się przejmował aparycją, gdy mógł się stać najpotężniejszym magiem Kontynentu, jeżeli nie całego świata, również i tego nieodkrytego, za wielką wodą?
Popchnął drzwi do pracowni, wlatując do niej niczym huragan, nie przejmując się zbytnio, że rzucony w popłochu zawsze wychuchany płaszcz spadł na podłogę, że dokumenty wzburzone tym nagłym pośpiechem oraz emocjami maga zakręciły się w powietrzu, następnie wylatując przez okno. Na biurku został jedynie jeden, ten najważniejszy, prowadzący do życia wiecznego. Trup spoczywający na niskim stole nie poruszył się wcale, nadal śmierdząc tak samo, jak śmierdział, aczkolwiek nieprzyjemny zapach czarodziej i tak odrobinę zneutralizował. Czarami oraz ziołami, choć z botaniki dobry nigdy nie był.
Mężczyzna pochylił się nad biurkiem, modre tęczówki zalśniły niebezpiecznie. Otworzył usta i wypowiedział zapisane na papierze słowa w jedynie magom znanym języku. Zagrzmiało, a on stracił przytomność, przy okazji tłukąc lustro.

siedem lat nieszczęścia przedłużone w niedolę ciągnącą się od 1677 roku | uwielbienie w wytwornych strojach | stare wstążki do włosów schowane w szufladzie biurka | kilka tików nerwowych, prawdopodobnie pozostałości po przygodach z różnymi egzorcyzmami | fan defrosiańskich lir oraz rzeźbiarstwa | przeżywanie ludzi o cały wiek nie wpływa dobrze na nawet najtrwalsze umysły | obstawianie koni na wyścigach, niezbyt udane | wiara, że powróci do własnego ciała albo w końcu zdechnie | uczucie zdrady i oszukania | fan szachów, choć nie grał od dobrych stu lat

---

Jest i druga, zdecydowanie zasłużona przez Tadzia kapejka! Zapraszam do czytania, nie wymagam, dużo zakładek, ale super długa również nie jest. Pod datami dwa ważne listy, pod historiami, jak zawsze indywidualne, a przy pionie autorstwa tono jakiś tam moment i ciekawostki na koniec. W tytule osmańskie Kto wiele umie, wiele się myli, prawdopodobnie zinterpretowane na opak, tak, by wpasowało się do postaci. Prosimy o wcześniejszą konsultację w razie używania Tadzia, to specyficzna żaba jest. Tadzio mierzy 130cm, od czubka głowy aż do podłogi, oczywiście w cylindrze odpowiednio więcej. Poprzednia kapejka.