Xavier Delaney
25 - Defros - Iluzjonista - Bard
Teoretycznie to wciąż ta sama historia, lecz za każdym razem brzmi inaczej. Opowieść niesie tę samą treść, ale coś sprawia, że ciągle odbiera się ją na odmienny sposób. W zależności czyje usta wyśpiewają daną wieść, jej forma, ale również interpretacja będzie się w pewnym stopniu różnić. Będzie tak niepowtarzalna, jak każde istnienie, każde usta, które postanowiły ją na ponów opowiedzieć; mimowolnie przesiąknie cechami znamiennymi włącznie dla danego autora.
Myślę, że każdy zna taką osobę, która potrafi zawiłą opowieść streścić w zaledwie kilku słowach, ale również taką, co stosunkowo niedługą wieść będzie przekazywać godzinami. Są ludzie, którzy nawet z pięknej baśni uczynią nużącą bajeczkę, a i znajdą się nieliczni, co z najprostszej przypowieści zrobią balladę chwytającą za serce. Ośmielam się więc wierzyć, iż to nie słowa mają siłę. Same w sobie są tylko zlepkiem liter, pustymi głoskami, które należy dopiero wypełnić, aby zaczęły cokolwiek znaczyć. Należy nadać im intencje, napełnić emocjami, uczuciami pochodzącymi od istoty żywej. To dopiero ona ustala, jaka ma być moc tego, co zamierza wypowiedzieć. To tylko od niej zależy, czy słowa przybiorą formę krzyku, zdolnego dotrzeć do serc innych, czy staną się zaledwie szeptem, który przepadnie, stłamszony przez świat.
Zatem co się stanie, gdy pojawi się ktoś, kto będzie zdolny uczynić ze słowami coś więcej? Taka osoba, która nie tylko przeleje w nie swe emocje, ale również będzie zdolna nasycić je czymś więcej, dzięki czemu już dłużej nie będą zaledwie dźwiękiem wyrwanym z gardła. Z pomocą tego czegoś potrafiłby je urzeczywistnić, z bajki uczynić prawdę, z mitu fakt. I nie mowa tu o żadnych wyuzdanych alegoriach czy innym metaforycznym przekuwaniu słów w czyn. Tutaj sprawa dotyczy innych, bardziej mitycznych, potężniejszych zjawisk, które śmiertelny umysł nie potrafi ot, tak pojąć. To on po zetknięciu się z tym głupieje i mimowolnie zaciera granicę między jawą a snem. Poruszony odpowiednimi słowami zaczyna tworzyć obrazy, które teoretycznie nie powinny istnieć, lecz czy na pewno?
Myślę, że każdy zna taką osobę, która potrafi zawiłą opowieść streścić w zaledwie kilku słowach, ale również taką, co stosunkowo niedługą wieść będzie przekazywać godzinami. Są ludzie, którzy nawet z pięknej baśni uczynią nużącą bajeczkę, a i znajdą się nieliczni, co z najprostszej przypowieści zrobią balladę chwytającą za serce. Ośmielam się więc wierzyć, iż to nie słowa mają siłę. Same w sobie są tylko zlepkiem liter, pustymi głoskami, które należy dopiero wypełnić, aby zaczęły cokolwiek znaczyć. Należy nadać im intencje, napełnić emocjami, uczuciami pochodzącymi od istoty żywej. To dopiero ona ustala, jaka ma być moc tego, co zamierza wypowiedzieć. To tylko od niej zależy, czy słowa przybiorą formę krzyku, zdolnego dotrzeć do serc innych, czy staną się zaledwie szeptem, który przepadnie, stłamszony przez świat.
Zatem co się stanie, gdy pojawi się ktoś, kto będzie zdolny uczynić ze słowami coś więcej? Taka osoba, która nie tylko przeleje w nie swe emocje, ale również będzie zdolna nasycić je czymś więcej, dzięki czemu już dłużej nie będą zaledwie dźwiękiem wyrwanym z gardła. Z pomocą tego czegoś potrafiłby je urzeczywistnić, z bajki uczynić prawdę, z mitu fakt. I nie mowa tu o żadnych wyuzdanych alegoriach czy innym metaforycznym przekuwaniu słów w czyn. Tutaj sprawa dotyczy innych, bardziej mitycznych, potężniejszych zjawisk, które śmiertelny umysł nie potrafi ot, tak pojąć. To on po zetknięciu się z tym głupieje i mimowolnie zaciera granicę między jawą a snem. Poruszony odpowiednimi słowami zaczyna tworzyć obrazy, które teoretycznie nie powinny istnieć, lecz czy na pewno?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz