"Jestem jak bezdomny wędrowiec albo samotny ptak lecący donikąd."

by mikebosi

Philomela Cantillas

Anielica z Defros /Dwudziestojednoletnia kobieta/ur.23.X/ Sokolnik 

Urodziła się w leśnych ostępach Defros nie mając na świecie nikogo i choć trudno w to dziś uwierzyć była jednym z tych duchów powietrza miłujących czystość i prawość nazywanych w pewnych kręgach sylfami. Można by tu napisać, iż od maleńkości odznaczała się wyjątkowymi przymiotami charakteru, ale byłoby to kłamstwem. Do dwunastego roku życia nie wykazywała żadnych nadzwyczajnych cech poza ogromną ciekawością świata i ludzi przede wszystkim. Pewnego dnia to pragnienie poznania świata od którego oddzielało ją pochodzenie i magia zagnało ją na krawędź puszczy i kazało zbliżyć się zanadto do ludzkiego obozowiska. Innym razem być może taka nieostrożność zakończyłaby się ledwie przyspieszonym biciem serca, ale tym razem przyszło jej gorzko zapłacić za popełniony błąd. Jej poprzednie harce ściągnęły wreszcie uwagę ludzi z pobliskich wiosek jak i pewnego mrocznego typa, karzącego zwać się wielkim magiem szkarłatnego pałacu pogromcą czterdziestu bestii. I właśnie tak się złożyło, iż brakło mu do kolekcji owych nieuchwytnych istot zrodzonych w wichrów i mgły, który to niedostatek postanowił naprawić skoro nadarzyła się okazja. Zwerbował nie do końca rozgarniętego niewinnego chłopca, by nie odstraszyć zdobyczy i wystawił go jako przynętę na skraju boru. Została schwytana i siłą czarnej magii przymuszona do ceremonialnego ślubu, w wyniku którego stała się istotą materialną podobna ludziom i na zawsze podległą władzy swego oprawcy.

Na szczęście jej niewola nie trwała długo, choć to co nadeszło po niej ciężko nazwać wyzwoleniem. Cztery lata była posługaczką u swego porywacza, aż pewnego dnia dwór jej pana został zaatakowany przez maga potężniejszego od niego. Dzięki pomocy narzeczonego, bo tak uznała że powinna nazywać tego, z którym połączył ją rytuał, udało jej się ukryć i przetrwać natarcie. Siedzieli długo skuleni w jednym z tajnych schowków gospodarza zamku, aż wreszcie, gdy już mieli wyjść na zewnątrz usłyszeli kroki. Nieznajomy przybysz sobie tylko znanymi sposobami natychmiast odkrył miejsce, gdzie się schowali i wypuścił ich na zewnątrz. Zrazu sądzili, iż jest to owy niebezpieczny najeźdźca, ale szybko przekonali się, iż maja do czynienia z całkiem zwyczajną, nieco przygarbioną staruszką. Kobieta zabrała ich do siebie i udzieliła im pomocy, jednak w zamian zażądała ich służby u siebie. Okazało się, iż jest przemytniczką, a w wolnym czasie prowadzi dom dla bezdomnych dzieci, które potrzebowały pomocy medycznej. Kolejny rok upłynął więc młodym ludziom na nauce podstaw sztuki medycznej i poszukiwaniu sposobu na uwolnienie się od siebie na wzajem. Zaprzyjaźnili się, ale chłopak marzył o karierze żeglarza, a trudnym byłoby wytłumaczenie jej obecności przy nim. Względny spokój nie potrwał jednak na tyle długo by mogli spokojnie skupić się na tych zadaniach. Po roku jacyś dawni nieprzyjaciele gospodyni złożyli jej wizytę i zamordowali ją na oczach przerażonych podopiecznych. Znowu tylko cud ocalił ich od śmierci. Zanim wydała jednak ostatnie tchnienie kobieta zdradziła im zaklęcie cofające "wieczne związanie" będące skutkiem ceremonii. Stali się wolni, ale znowu nie tak jakby tego pragnęli. Nie mieli bowiem niczego i nie mogli być pewni jutra.

Nowa sytuacja zmusiła ich do odnowienia starych znajomości ich tymczasowej gospodyni. Talenty aktorskie i niezwykłe umiejętności Philomeli pozwoliły jej zdobyć zaufanie i uznanie przemytniczego środowiska. Okazała się zresztą nieoceniona w tej pracy. "Biała ścieżka" nie powstrzyma przecież tego, kto nie musi pozostawiać na śniegu śladów stóp. Cały sezon chodzili więc z dawna partią starszej pani, a zimą dziewczyna wyprawiała się na samotne wyprawy. Nie umiała jednak w takich warunkach unieść więcej niż dwie nioski jakichś lżejszych bibelotów. Tym sposobem ich życie na stałe związało się z granicą. Wreszcie jednak nadszedł moment rozstania. Latem Żegota wyprawił się nad morze i zaciągnął prawdopodobnie do marynarki. Została jeszcze jakiś czas na pograniczu, ale nie czuła się tu dobrze. Dręczyło ją coś jakby przeczucie nadchodzącej katastrofy. I rzeczywiście jakiś miesiąc później jej banda została rozbita i tylko ona ocalała z pogromu. Nie starała się wydostać ich z więzienia. Wiedziała, że nie ma szans, a inne kampanie wydawały jej się nieznośne. Postanowiła spróbować swoich sił jako wędrowny muzyk. Talenty odziedziczone z poprzedniego wcielenia sprawiały, że grała przepięknie, jednak szybko się zorientowała się, że nie jest wstanie żyć ze skromnych datków jakie udawało jej się otrzymać od ludzi. Zaczęła kraść.

Zdarzyło się jak łatwo się tego domyślić, iż wreszcie została przyłapana. Tym razem jednak miała wiele szczęścia ponieważ okradziony okazał się sokolnikiem, który właśnie poszukiwał asystenta i obiecał o wszystkim zapomnieć jeśli zechce zaciągnąć się u niego na służbę. Oferował wyżywienie i dach nad głową, więc zgodziła się niemal bez namysłu. Radziła sobie zresztą bardzo dobrze, a praca dawała jej dużo radości. Czuła się bezpiecznie przy swoim nauczycielu i dlatego bardzo mocno przeżyła jego chorobę. Chwytała się wszystkich sposobów by mu pomóc i nawet wyprawiła się do siedziby Gildii by prosić o pomoc dla niego. Tu też dotarła do niej wieść o jego śmierci. I tak mając lat dwadzieścia jeden z przeświadczeniem, iż niewątpliwie przynosi pecha postanowiła podjąć jeszcze jedną rozpaczliwą próbę przeciwstawienia się fatum i wstąpiła w szeregi Kissan Viikset. 

Przemieniona w człowieka utraciła większość zdolności właściwych sylfom,a te które udało jej się zachować w formie szczątkowej przysparzają jej znacznych kłopotów. Przede wszystkim nadal potrafi latać dzięki niewielkim ptasim skrzydłom wyrosłym spomiędzy łopatek. Początkowo nie starała się ich ukrywać jednak szybko przekonała się, iż stanowią swego rodzaju pokusę dla łowców osobliwości i handlarzy niewolników i poczęła ukrywać je pod luźną kapotką. Kolejną magiczną zdolnością Philomeli jest manipulowanie dźwiękiem. Odpowiednio modulowanym dźwiękiem może tworzyć bariery ochronne i fale uderzeniowe obezwładniające przeciwnika. Oczywiście także ta umiejętność posiada swoje wady. Po pierwsze musi odpowiednio długo utrzymać pieśń w mocy, a po za tym według niektórych legend źle manipulowana muzyka może nawet zabić, dlatego niechętnie wykorzystuje ten atak. Trzecią i ostatnia niezwykłą właściwością dziewczyny jest zdolność czytania w myślach. Z łatwością potrafi rozpoznać po tonie głosu, kiedy ktoś kłamie, a jeśli zdoła go dotknąć może zajrzeć w jego przeszłość. Nie zawsze potrafi tą moc kontrolować, a jest ona bardzo wyczerpująca.

Poza zdolnościami magicznymi Filis posiada też kilka zupełnie ludzkich talentów, jak i słabości. Przede wszystkim ma rękę do ptaków. Nie tylko umiejętnie ale i z prawdziwą przyjemnością z nimi pracuje. Tu jest naprawdę sobą. W kontaktach z ludźmi rzadko ukazuje prawdziwe oblicze i można powiedzieć, że jest wybitną aktorką. Lata przemytniczego życia nauczyły ją sprawnego poruszania się po lesie. Posiada podstawy wiedzy medycznej, ale nigdy ją to specjalnie nie interesowało, więc lepiej nie powierzać jej opatrywania nawet powierzchownych ran, bo z bandażem w ręku staje się zdumiewająco niezdarna i niedelikatna. Na muzyce w pełnym słowa rozumieniu nie zna się, ale potrafi pięknie grać na harfie i śpiewać. Wysławia się ze swobodą, czasami przesadną. Absolutnie obce są jej prace techniczne i właściwie już obsługa urządzenia tak prostego jak garnek może ją przerosnąć. Tak samo pozbawiona jest zdolności matematycznych. Miewa też problemy z pamięcią krótkotrwałą, szczególnie jeśli się zamyśli akurat i nie bardzo słucha rozmówcy. Nie jest raczej siłaczką, nie biega przesadnie szybko, ale jest zręczna i wytrzymała. Bardzo wrażliwa na skaleczenia. Wiecznie uskarża się na chłód i dlatego ciepłe wełniane sweterki nosi nie raz nawet w środku lata. Nie posługuje się żadną bronią poza nieodłączną harfą, która może służyć jako broń tłukąca, względnie tarcza.

Wygląd znacznie odróżnia Philomelę od innych ludzi. Przede wszystkim z łopatek wyrastają jej niewielkie ptasie skrzydła, które zwykle bezskutecznie stara się ukryć pod marynarką. Ubiera się zwykle po męsku, co czasami wygląda dość komicznie w połączeniu z jej wątłym ciałkiem. Drugi ulubiony zestaw stanowią obcisłe spodnie i dłuższa tunika. Na nogach nosi lekkie skórzane buciki stabilnie trzymające się stopy. Jest wysoka i szczupła, a jej cera swoją bladością przywodzi na myśl księżycową tarczę. Oczy niewielkie i przebiegłe osadzone w odpowiednich odstępach od siebie i przedzielone kształtnym noskiem mają barwę stopionego bursztynu, a usta kojarzą się z wyblakłym nieco koralowcem. Nadzwyczaj długie płowe włosy związuje zazwyczaj w ciasny warkocz spływający niemal do kolan. Jej ulubione kolory to beż i czerń, a także spłowiała czerwień. Czasami urozmaica swoje odzienie przypiętymi doń kwiatami.

by 薯子Imoko

Charakter młodej damy nikt raczej nie określiłby łatwym. Jako sylfa wyróżnia się dużą chwiejnością emocjonalną, nad którą w życiu codziennym nie stara się nawet zapanować. Cięty język nie oszczędza nawet bliskich przyjaciół, choć jej złośliwe uwagi są raczej zabawne niż dotkliwe. Nie lubi, gdy ktokolwiek narzuca jej swoją wolę, ale jednocześnie chętnie podejmuje się zadań uważanych za niewykonalne. Bywa pomocna, ale raczej nie narzucająca się. Nie znosi pracy w grupie, a jeśli już jest na nią skazana to stara się sama o wszystkim decydować i jak najmniej polegać na innych. Wierna w przyjaźni. Uparta nawet kiedy nie ma racji, co często pakuje ją w kłopoty. Lubi grać różne postacie, szczególnie zaś udawać głupszą niż jest w rzeczywistości. Nie ufa obcym. Panicznie niemal boi się gabinetu medycznego, choć jedna z jej opiekunek zajmowała się leczeniem. Strzykawki przyprawiają ją o omdlenie. Lubi dreszczyk emocji, który odczuwa też latając. Nie znosi ludzi głupich i aroganckich. Jest wierna swoim przekonaniom i można jej zaufać. Skłonność do podejmowania wyzwań znajduje jednak u niej czasami nie odpowiednie ujście w skłonnościach przestępczych. Nie wydaje pochopnych sądów, ale ufa swojej intuicji. Boi się swojej magii. Okresy absolutnej bezczynności graniczą u niej z czasem nadzwyczajnej aktywności, co czyni ją jeszcze bardziej nieprzewidywalnym. Ma skłonność do popadania w melancholię i niestety żywi przekonanie, że tym których spotyka przynosi pecha. Nigdy jednak nie pozwala sobie na użalanie się nad sobą, a wyrazy współczucia traktuje jak najgorszą obelgę.

Uwielbia książki i dlatego najłatwiej, jeśli akurat nie przesiaduje w ptaszarni, znaleźć ją w bibliotece. W wolnych chwilach chętnie też układa wiersze i grywa na harfie. Interesuje się wszelkimi gatunkami ptaków, które da się trenować.

Dodatkowe informacje:
- Jako istota związana z powietrzem nie przepada za pozostałymi żywiołami. Ogień toleruje tylko w kominku, względnie jako ogniska, lub element oświetlenia, wodę tylko w wannie, a niektórzy złośliwi dodają że i z ziemią stara się ograniczać kontakt przemykając korytarzami z prędkością komety. Co za tym idzie nie potrafi pływać.
- Jako sylfa posiada nadludzko wrażliwy słuch, którym kompensuje sobie bardzo słaby wzrok. W pochmurne dni bywa ślepa jak kret i nawet osoby dobrze sobie znane poznaje wyłącznie niemal po specyficznym odgłosie kroków lub brzmieniu głosu.
- Przemytnicze życie nauczyło ją wykorzystywać organ mowy w bardzo specyficzny sposób. Doskonale gwizda i potrafi naśladować głosy większości ptaków.
- Nie lubi okazywać słabości, wiec nie ma raczej w zwyczaju prosić o pomoc.
- Nadal zajmuje się przemytem i spora część wolnego czasu spędza w osnutej złą sławą oberży "Pod Białym Krukiem", gdzie stanowi żywa legendę niemalże.
- Trzyma w pokoju swoją ulubioną podopieczną, sowę Eglantynę.
- Śpiewa owszem pięknie, ale niestety nie wtedy gdy naprawdę jej uczucia wyrażane muzyką są szczere. Jednym słowem, da się ją słuchać właściwie tylko wtedy kiedy kłamie jak z nut. 

Ktokolwiek potrzebowałby kobiecego huraganu we własnej osobie w swym opowiadaniu ma ode mnie wolną rękę ;) Po za tym przyjmę każdy wątek, tylko czasem trzeba mnie pogonić do pisania.