What did you do last night?

T

assarion

prowling the night for centuries, looking for a way out

wampir niższy, elf ∙ 21.03.1529 ∙ skrytobójca ∙ Toirie, Defros

Stąpasz ostrożnie po starych deskach, cały czas ukrywając się w cieniu, który okrył wnętrze drewnianej chaty, gdy tylko wszyscy jej domownicy wygodnie ułożyli się w łóżkach. Cały czas mierząc swym wzrokiem kolejne szafki oraz skrzynie, wypatrujesz zdobyczy, która zmusiła cię, by dzisiejszej nocy opuścić bok męża i zwlec się z twardego, wypchanego sianem posłania. Nie mogłaś znieść widoku ich niepohamowanej radości, gdy sąsiad, znalazłszy się na własnym podwórku, zwołał do siebie resztę rodziny, pokazując im sporawą sakiewkę wypchaną złotymi monetami. Lata ciężkiej pracy niespodziewanie przyniosły owoce w postaci zamożnego urzędnika, który potrzebując najdorodniejszego bydła w całym kraju na wyprawiane przez siebie przyjęcie, postanowił wykupić niemalże całą trzodę biednego hodowcy, przy okazji rzucając mu pełnym mieszkiem pieniędzy, nie zdając sobie nawet do końca sprawy z tego, iż podarował sprzedawcy o kilka monet za dużo. Jeszcze nigdy nie czułaś, by twój umysł został tak bardzo przesiąknięty zazdrością, jak wtedy gdy nie ściągałaś spojrzenia z ich rozweselonych gęb.
Niespodziewanie twoja stopa znajduje się na poluzowanej desce, która choć wydała z siebie niebezpieczne skrzypnięcie, nie zdołała nikogo zaalarmować o twojej obecności w domu sąsiadów. A przynajmniej tak właśnie ci się wydaje. Przykucasz z wolna, badawczo mierząc swoje znalezisko, po czym uważnie łapiesz za wystający bok starej, wilgotnej belki, lekko ją unosząc. Złośliwy uśmiech wstępuje na twoje różowe, młode usta, gdy ostatecznie majątek hodowcy-szczęśliwca znalazł się w drobnych, poniszczonych od pracy dłoniach. Może teraz uda ci się wreszcie zostawić niekochanego męża i wyjechać do wielkiego miasta. Sprawić sobie nową suknię z błyszczącymi zdobieniami, znaleźć bogatego kochanka i zapomnieć wreszcie o wszystkich tych dniach, które spędziłaś, tarzając się w świńskim łajnie. Dalej w końcu uważasz, że jesteś zbyt młoda, by marnować swą urodę na zabitą dechami wieś. Pospiesznie podnosisz się z podłogi, czując, jak dzikie podekscytowanie wypełnia całe twoje ciało. Nie zważając już zbytnio na to, czy ktokolwiek zdoła złapać cię na gorącym uczynku, w pośpiechu udajesz się do otwartego okna, przez które wślizgnęłaś się do środka. Wybuchasz cichym chichotem, gdy twoje stopy znalazły się wreszcie na piachu, otwierając trzymany mieszek, by ujrzeć połyskujące w świetle księżyca monety.
To właśnie teraz twoja wyraźna ekscytacja zamienia się w paraliżujący strach. Obcy dotyk powoli sunie po twoich biodrach, łapie za czarne loki odkrywając smukłą, zziębnięta szyję. Nie czujesz się wystarczająco pewnie, by odwrócić wzrok. Spojrzeć w oczy nieznajomemu napastnikowi, wymierzyć mu silnego kopniaka w brzuch, chociaż nie sądzisz, by twoja drobna postura miała w tej walce jakiekolwiek szanse. Nie wiesz nawet kiedy po całym twoim ciele rozchodzi się zimny, nieprzyjemny ból, jakby dwa, ostre odłamki lodu wbiły się właśnie w twoją gładką skórę. Chcesz krzyczeć, ale szybko zaciskasz zęby. Jeszcze wierzysz, że uda ci się wyjść z tego cało. Że pomimo spotkania z nieznajomą bestią, dasz radę zbiec z ukradzionymi pieniędzmi, a dzisiejszy atak będzie dla ciebie kolejnym, idealnym powodem, by raz na zawsze opuścić tę przeklętą wioskę.
W tej samej chwili jednak palące kłucie przechodzi w pulsujące odrętwienie. Próbujesz złapać oddech, czujesz, jak krew w twoich żyłach przyspiesza. Nie ma już więcej bólu. Prawie podoba ci się to uczucie. Opierasz zmęczone plecy na jego klatce piersiowej, zatracając się w niezapowiedzianym ataku, który w tej chwili przypomina już jedynie zimny pocałunek. Pozbawione sił nogi uginają się pod ciężarem twojego ciała, jednak on nie pozwala ci upaść, mocno zaciskając smukłe palce na twoim biodrze. Czujesz zaledwie nieprzyjemny chłód. Ból całkowicie uleciał z twego ciała wraz ze strachem i duchem dalszej walki. Wtedy zdajesz sobie sprawę, że to koniec. Że zimny pocałunek to twój wyrok śmierci, że delikatny dotyk jego bladych dłoni to tak naprawdę obrzydliwe łapsko potwora. Tak kończy się twoja historia. W ramionach nocnego monstrum, z marzeniami, których nigdy miałaś nie spełnić. Upadasz bezwładnie na ziemię, tracąc podporę w postaci jego własnego ciała. I zanim zamkniesz oczy, zanim na zawsze otoczy cię wybawiająca ciemność, widzisz, jak robi kilka kroków w przód, by zaraz się zatrzymać i ostatni raz spojrzeć w twoją stronę. A jego bladą twarz, wydatne kości policzkowe, burzę białych włosów, spiczaste uszy i czerwone, jaśniejące w mroku ślepia zabierasz ze sobą do grobu.
Następnego ranka rodzina hodowcy znajduje uczciwie zarobione pieniądze przed własnym domem w towarzystwie, pozbawionego życia, cielska swojej młodej sąsiadeczki.

© Natalie Chapaeva

Odautorsko

Witam się z największym idiotą, cwaniakiem i drama queen Iferii. Kartę sponsorują (mocno) Baldur's Gate 3, bar italia z piosenką Quarrel, a w dodatkowej zakładce tessarianowe szkice to cudowne dzieła JaneARTS. Prosimy o wcześniejszy kontakt, gdybyście Ariego chcieli w opowiadaniach wykorzystywać, śmiało się odzywajcie. PS Nie zechciałby mu ktoś sprawić eliksiru, bądź magicznego artefaktu chroniącego przed słońcem i pozwalającego funkcjonować, jak człowiek? Płacimy w zszarganych nerwach, ewentualnie całusach w czółko.

Nie pamięta zbyt wiele ze swego poprzedniego życia.
Nie pamięta już nawet swojego prawdziwego imienia.
Jedyne, co tak naprawdę łączy go z tym, kim kiedyś był, to pojedyncze przebłyski tamtej feralnej nocy. Choć obrazy spowija czerń, ta sama, która wtedy wypełniała zaułek, gdzie on kurczowo trzymał się ostatka swoich sił, potrafi przypomnieć sobie ból, który wypełniał całe jego ciało. Ból niepozwalający mu podnieść się z miejsca. Niepozwalający zawołać o pomoc. W tamtym momencie czuł jedynie strach przed nadchodzącym, nieuniknionym końcem. Nie był jeszcze gotów umierać. Mimo, iż dziś sam nie wie dlaczego, wiedział, że nie jest gotów odejść. A już na pewno nie wtedy, gdy jego zgubą okazała się banda postarzałych wieśniaków, którzy widząc w środku nocy samotnego, wędrującego po mieście elfa w drogich ubraniach, postanowili ograbić go ze wszelkich oszczędności, które akurat przy sobie nosił.
Gdy był już w stanie stwierdzić, że nic nie zdoła uratować go przed zgniciem w ciemnej, ciasnej uliczce, prześmierdłej smrodem szczyn i psiego gówna, dostrzegł w ciemnościach ruch, by następnie objawiła się mu para, świecących w mroku, czerwonych oczu. Nad ciałem poobijanego elfa pojawiła się potężna sylwetka brodatego mężczyzny, który groźnym spojrzeniem mierzył ciało umierającego. Zupełnie, jakby chciał się przekonać, czy zostało jeszcze coś dla niego samego. Wreszcie jednak jego niski, szorstki głos rozniósł się po okolicy, pytając leżącego w ciemnym kącie mężczyznę, czy ten jest już gotów odpuścić. Tassarion nie był w stanie skłamać. Nie, gdy nieznajomy był zapewne jedynym, który mógł uchronić go przed zimnymi szponami śmierci. Właśnie wtedy poczuł, jak zębiska znajdującej się obok niego bestii lądują na jego bladej szyi. Choć nie miał siły krzyczeć, ból okazał się nie do zniesienia. Ten sam, który dwa wieki później miały odczuwać jego własne ofiary. Tyle, że on sam nie potrafił uratować czyjegoś życia. Nie, był w stanie jedynie je odbierać.
Nie mógł wiedzieć, że w zamian za uratowanie mu życia, wampir zażąda tak wiele. Czasem żałował. Żałował, że kiedykolwiek dał się podejść przez zwykłego potwora, którym okazał się jego pan. Ponad dwieście lat bezmyślnego wykonywania poleceń. Ponad dwieście lat surowych kar, które stworzyły z jego ciała dzieło pełne blizn, autorstwa jego dawnego wybawiciela. I ponad dwieście lat żywienia się krwią kanałowych szkodników. Wiele razy próbował uwolnić się spod jarzma swego pana, jednak zawsze kończyło się to tak samo — kolejną nocą w zakrwawionej celi, gdzie skulony na ziemii, próbował jakkolwiek uchronić się przed następnym uderzeniem skórzanego flagrum. Dalej nie wie, jakim sposobem udało mu się zbiec właśnie teraz. Dlaczego jego pan, dzięki łączącej ich, tak silnej więzi, nie zdołał w porę uświadomić sobie, że jeden z jego ulubionych podwładnych coraz bardziej oddala się od granic Toirie. Nieważne jednak jak daleko znalazłby się od tego przeklętego miasta, Calezhor Agsaroth wciąż miał nad nim pewną kontrolę. Każdego dnia mu o sobie przypominał, wkradając się prosto do snów Tassariona, by szybko przemienić je w koszmary lub wizje najgorszych wspomnień.
Wiedział, że jeśli było w Iferii miejsce, w którym mógł się skryć przed długimi mackami Calezhora, musiało się ono znajdować wśród największych bohaterów ich krainy. Dlatego też po krótkim dniu spędzonym w jednej z jaskiń w górach Dedurn, ruszył prosto w stronę Tirie. Podróżował jedynie nocą, za dnia ukrywając się w poopuszczanych chatach, bądź drobnych grotach, z dala od słonecznych promieni. Choć początkowo żywił się wyłącznie krwią zwierząt, w końcu w umyśle wyraźnie osłabionego wampira pojawiła się myśl, iż teraz, kiedy jego posiłkiem nie były już zaledwie wychudzone szczury, mógł spróbować wreszcie ulubionej przekąski swojego pana — ludzkiej krwi. Jego ofiarami byli w większości bandyci, którzy pod osłoną nocy postanawiali poprzewracać do góry nogami bogatsze gospodarstwa, czy gwałciciele i mordercy, dzięki niemu umierający zaraz pod stopami ich niedoszłych ofiar. I pomimo, iż dzięki temu uratował życie niejednej osobie, ci zawsze uciekali z krzykiem na ustach, widząc przed sobą potwora o czerwonych ślepiach, który zostawiał po swoich ofiarach jedynie białe, pozbawione krwi ciała. Dopóki mógł nacieszyć się jednak ludzką krwią, nie miało to dla niego żadnego, większego znaczenia. Nie, gdy krew świadomego, myślącego stworzenia dawała mu tak wiele sił. Sprawiała, że był silniejszy, szybszy, niebezpieczniejszy. Szybko stała się dla niego narkotykiem, bez którego nie wyobrażał sobie dalszego istnienia.
Do Tirie dotarł w środku zimnej, jesiennej nocy. Przedostając się przez rzekę i klnąc niemiłosiernie pod nosem, gdy płynąca woda paliła mu łydki, znalazł się ostatecznie na terenie głównej siedziby gildii. Stając przed wejściem do sali wspólnej, oczekiwał aż ktoś otworzy wreszcie drzwi i zauważy znajdującego się zaraz obok elfa. Nie mógł w końcu przekroczyć progu domostwa bez jakiegokolwiek, wcześniejszego zaproszenia. Początkowo nie sądził, by dostanie się do kółeczka najbardziej respektowanych w Iferii dziwaków okazało się tak łatwe. Kiedy jednak rozweselona, pijana elfka zauważyła stojącego w cieniu pobratymcę, siłą zaciągnęła go do głównej sali, gdzie śmiechy świętujących roznosiły się po całym pomieszczeniu, a miód oraz piwo litrami lało się do licznych, drewnianych kufli. Tassarion, wyraźnie nieprzyzwyczajony do tak licznego towarzystwa oraz hucznego balowania, do samego ranka ukrywał się w kącie pomieszczenia, zwięźle odpowiadając na jakiekolwiek zaczepki ze strony uczestników zabawy. To właśnie w tamtym momencie w jego umyśle pojawiły się pewne wątpliwości. Nie sądził, by miał długo wytrzymać w towarzystwie rozweselonych herosów, których ulubioną rozrywką było granie bohaterów i popijanie tych cuchnących, rozwodnionych szczyn.
Dopiero za dnia ktokolwiek zdołał na poważnie zainteresować się obecnością nieznajomego elfa. Na pytanie dlaczego zechciał dołączyć do ich małej społeczności, bez zastanowienia stwierdził, że tak samo, jak i reszta, pragnie jedynie chronić ukochaną Iferię przed jakimkolwiek niebezpieczeństwem. Szybkie kłamstwo, którym doskonale nauczył się posługiwać w trakcie swej przydługiej służby u Agsarotha. Do dziś nie przyznał się, że los ich krainy oraz jej ludności ma tak naprawdę w głębokim poważaniu, a sama gildia jest dla niego zaledwie tymczasowym schronieniem, gdzie mógł się wreszcie ukryć przed jedną z najniebezpieczniejszych bestii całej Iferii. Do dziś nie przyznał się również, kim tak naprawdę jest, choć swym osobliwym zachowaniem zwrócił na siebie uwagę niejednego mieszkańca Tirie.
Rozbłyskujące w ciemnościach ślepia ukrywa licznymi świecami, które każdej nocy rozpala obok swojego łóżka. Za dnia trzyma się z dala od okien, ani na moment nie opuszczając bezpiecznych ścian izby, a wieczorami bez słowa znika na kilka godzin między drzewami pobliskiego lasu, pilnując w drodze powrotnej, by przy wejściu nie natknął się przypadkiem na jednego ze swych nowych znajomych. Jednak największym wyzwaniem dla Tassariona okazały się codzienne ucieczki przed rozwścieczoną Iriną, która nieraz próbowała na siłę wcisnąć mu do buzi jedzenie, nie wiedząc, że w jego przypadku może to się skończyć silnymi bólami żołądka i nocą spędzoną w towarzystwie wypełnionej wymiocinami miski. Choć zapewne każdy zdołał się już domyślić, kim jest ich nowy rekrut, Tassarion dalej trwa w błędnym przekonaniu, że nikt, a nikt nie ma pojęcia o jego prawdziwej tożsamości. O potworze, którym stał się ponad dwieście lat temu.
Wciąż w niepewności wyczekuje dnia, w którym to będzie musiał tłumaczyć się wszystkim swym nowym towarzyszom broni, dlaczego tak naprawdę postanowił zjawić się w Tirie. Kiedy kolejny raz przekona samego siebie, że jest zwykłym tchórzem. A razem z wampirem do gildii przybędą kolejne problemy, które trapić będą nie tylko jego samego, ale wszystkich, którzy postanowili przyjąć go w swe szeregi. Calezhor Agsaroth już dawno wysłał za swym ulubieńcem poddane mu wampiry, opłaconych najemników oraz łowców potworów. I nikt do końca nie może zdawać sobie sprawy z tego, na jak wielkie niebezpieczeństwo wystawił ich białowłosy elf.