On pretend que nous tuons de sang

on pretend que nous tuons de sang froid

Jezebel L.

Apolonia

muza • 07.02.1761 • aktorka • szpieg • Tiedal

Topazem oka chłonie z miłością, czułością najznakomitszego kochanka swe fizis odbijające się w lustrze, a smukłą dłonią zjeżdża po obojczyku przyozdobionym drogimi perłami – tym samym, który podarował jej tak wiele możliwości, znajomości. Tym, który umożliwił wstęp do zamkniętych salonów i pozwolił na zaznanie tego wielkiego świata skrywanego gdzieś w prywatnych kamienicach, za drzwiami z egzotycznego drewna. Obdarował szampanem niedostępnym dla obcych.
Ale przecież ona nigdy obcą nie była, bo zna każdego hrabię i wszystkich diuków, plotkuje z ich niezwykle zazdrosnymi żonami, a ich braci i kuzynów obdarza czystym śmiechem, takim w sam raz, w punkt. Bawi doskonałym żartem, służy pomocną dłonią, radą, bo, jak sama mawia, wystarczająco długo obserwuje ten świat, by wiedzieć, co się w nim święci. I ani jeden szczegół nie umyka tym zawsze przymrużonym kokieteryjnie, błyszczącym zza wachlarza rzęs oczętom.
Jakaś nieproszona dłoń nagle znajduje się na jej karku, męskie palce muskają zapięcie pereł i masują przyjemnie skórę pod spiętymi włosami.
— Bardzo ci w nich ładnie.
Odpowiada uśmiechem, może parsknięciem śmiechem. Nie zdradza jednak, że ładnie jej w nich samotnie, a ich drogi, znanej aktorki oraz naiwnego panicza i udawanego artysty, dla którego miała być cudowną, jasnooką muzą, będą musiały rozejść się już następnego dnia.

Kręci nerwowe kółka po scenie, włos, niby w teatralnym geście, bo w jakim innym, jest rozczochrany, tak niepodobnie do niej. Gardło boli, krtań piecze, ale nie poddaje się i wymawia perfekcyjnie jedno słowo po drugim. Jeżeli tego wymagają, wyrywa odpowiednie kwestie ze swych trzewi siłą, nie bacząc na jakiekolwiek protesty własnego ciała – bo jedyną ważną rzeczą jest rola, bo liczą się emocje i tego pragną skrzypiące deski sceny, po których stąpa coraz mocniej.
I pada nagle, i dłoń leci ku czółku, i opiera się tam w swym uczuciowym manifeście. Cudze dłonie łapią ją w swoje objęcia, przyciągają mocno, nie puszczają w obawie.
Po sali roznosi się aplauz, gdzieś zza niego słychać zawodzenie jakiejś rozedrganej wdowy. Uśmiecha się delikatnie do trzymającego ją w objęciach aktora, wymieniają pomiędzy sobą szeptane parsknięcia śmiechem na emocjonalną reakcję widowni. Kurtyna opada, a oni podnoszą się, byle prędzej, by otrzepać swe stroje i ponownie przybrać kamienne twarze. Przecież to ich praca.
Kłaniają się głęboko, w jej stronę leci zagubiona róża, a do niej dołączają i kolejne. I gdy już się schyla, by te biedne kwiaty podnieść, bo przecież nie chce ich podeptać, a przy okazji pozwolić zbyt ciekawskim ślepiom zerknąć za głęboki dekolt wymyślnej sukni, powstrzymuje ją cudza dłoń. Unosi brewki, prostując się, a współaktor zbiera dla niej kwiaty, jeden z nich, w rzeczywistości w nic nieznaczącym geście, wsuwa za kobiece uszko.
Ale będą o tym mówić, długo i dużo. I będą rozmyślać nocami, czy już do czegoś pomiędzy nimi doszło, czy jednak był to jedynie trywialny flirt. To się przede wszystkim liczy.

Zapala świecę i osłania ją prędko dłonią, gdy zauważa, że jej płomień tańczy w niepokojącym, zapowiadającym zgaśnięcie tańcu. Rozgląda się po pomieszczeniu w poszukiwaniu źródła ewentualnych przeciągów, ale przecież dziesięć razy sprawdziła, czy aby na pewno pozamykała wszystkie ogna, zaryglowała drzwi. Ogień w końcu się uspokaja, a ona oddycha z ulgą i bezwładnie opada na krzesło przy mahoniowym biurku, jak zawsze zdradza ciekawskim, swojej babki. Sięga po łabędzie pióro, które prawdopodobnie dostała w miłosnym podarku od jakiegoś nieszczęsnego galanta, i zaczyna pisać. Pisze o tajemnicach wyszeptanych do jej ucha, pisze o drobnym potknięciu dystyngowanego pana podczas swojego przemówienia, które przedstawiał na ostatnim wieczorku, wspomina również o pewnych przekrętach podatkowych, do których przyznał się jej ważniejszy kupiec, gdy zaciągnęła tego za pewien murek w pewnym ogrodzie. Już tak od niechcenia, od tak i zupełnie przypadkowo przywołuje także sytuację, w której była świadkiem aranżowania planu porwania kilku młodych dziewcząt, by następnie, jak mogła się tylko domyślać, odsprzedać biedne panienki.
Odkłada pióro, a sam list wkłada w kopertę, którą następnie pieczętuje. Bez inicjałów, bez charakterystycznie zawiniętych literek, bo tłok, którym się posługuje, nie ma żadnych znaków wyrytych w sobie. Ot co, płaski, czysty, używany tylko do dociśnięcia krwistego laku.
Wstaje od biurka, gasi świecę i udaje się do swojego miękkiego łóżka w swoim eleganckim mieszkaniu w jeszcze nieswojej kamienicy.
Kopertę wręczy jutro, na czwartej alei miasta od północnej bramy, przy pracowni szewca. Szybko trafi z rąk do rąk, a oni nawet na siebie nie spojrzą, nie zatrzymają się i nie zapytają, co słychać.
I tylko kiedyś jej znajome, błękitne oczy zauważą tę krótką wymianę, by następnie rozmyć się w tłumie tych niezainteresowanych, pędzących ku codziennym sprawom.

| mieszka w mieszkaniu na drugim piętrze prywatnej kamienicy w samym centrum Sorii | do Gildii przyjeżdża w nieregularnych odstępach czasu | sławna aktorka teatralna | czasami gra w kabaretach | pali tytoń | chodzą plotki, że sześć razy była mężatką | jednak insynuacje na swój temat zbywa uprzejmym uśmiechem | jasnooka muza wielu artystów | ciągnie się za nią zapach konwalii i fiołków | Apolonia jedynie pseudonimem, prawdziwe imię praktycznie nikomu nieznane | dom rodzinny dawno porzucony, dawno zapomniany | dokładnie tak samo, jak dawni znajomi z dawnego półświatka | nie zapomniała jednak o rudych lokach i o lodowatych oczach, które zostawiła w Tiedal | tam, gdzie zostawiła wraz z nimi swą brzydką przeszłość |

Ojejku, a któż to? Jak zawsze, zapraszam do wspólnych wątków, plotkowania i podsłuchiwania cudzych tajemnic.
Na wizerunku La Nanna namalowana przez sir Frederica Leightona. Tytuł z Bonnie and Clyde od pani Bardot i od pana Gainsbourg.
Prosimy o wcześniejszą konsultację w razie używania tej kokietki, ale przy tym zachęcam do korzystania z niej w swoich opkach.
Ostatnia aktualizacja: 16.05.2021.