"Mądra decyzja, podjęta z niewłaściwych powodów, może być błędna."

Tilly "Alice" Hatter

 29.02 - 20 lat || Złodziejka Magi (na zlecenie) || Mag || Defros

“Wielkość ludzkiej osobowości zaczyna się już w godzinie narodzin.”

Nastał ten jeden dzień w roku. Zdarzał się on tylko raz na cztery lat. Można powiedzieć, że był on wyjątkowy na swój sposób. Burza śnieżna szalała jeszcze bardziej niż zazwyczaj. Widoczność była znikoma. Wiele osób bało się o swój dobytek. Nie chciało stracić jednych rzeczy, jakie posiadało. Szczególnie, że gdy poprzednio w Defros panowała taka pogoda, nie było za ciekawie. Spora grupa mieszkańców utraciła domy czy miejsca pracy. Także ci, którzy nie zdążyli na czas, wrócić do zacisza domowego kominka nie mieli żadnych szans w walce z żywiołem. Zamarzli. Jednak w tym czasie zdarzył się coś zaskakującego. Przez co małżeństwo Hatter kompletnie nie przejmowało się tym, co się działo poza ścianami ich domu. Cała ich uwaga była skupiona na małym zawiniątku, które pojawiło się nagle. Nikt nie podejrzewał, że dziewczynka postanowi miesiąc wcześniej wydostać się na świat.
- Jest idealna — wyszeptała kobieta, patrząc z rozczuleniem na swą córkę, która znajdowała się w jej ramionach.
- Nasza piękna niespodzianka. Nasz mała Tilly — powiedział równie cicho Alastair, uśmiechając się do żony i chwytając delikatnie w palce, drobną rączkę.

“Ludzi cierpiących po stracie kogoś bliskiego w żaden sposób nie można pocieszyć. Oni po prostu muszą to przecierpieć.”

Mała dziewczynka stała na schodach, uważnie przyglądając się swym rodzicom. Jej matka leżała w łóżku, przykryta kołdrą i kocem po szyję. Mimo to nadal lekko drżała. Twarz miała bladą, a oczy wyrażały zmęczenie i bezsilność. Alastair siedział na drewnianym stołku stojącym obok. Trzymał żonę za rękę i patrzył na nią smutno. Trzylatka nie rozumiała tego, co działo się właśnie w jej domu. Jedyne co zakodował jej umysł to to, że coś się stało jej rodzicielce. Nie zastanawiając się dłużej, zbiegła po schodach i tak szybko, na ile pozwalały jej krótkie nóżki, znalazła się przy kobiecie. Wspięła się na palce, aby móc, chociaż po części zobaczyć ją.
- Mamusiu? Wsystko dobze? — zapytała niepewnie, sepleniąc przy tym i starając się wspiąć jeszcze wyżej.
Dopiero w tym momencie małżeństwo zauważyło obecność tej małej istotki. Alastair puścił dłoń żony i chwycił dziewczynkę. Po chwili Tilly siedziała już na kolanach ojca.
- To nic takiego… Wszystko będzie dobrze, kochanie — powiedziała słabo Cassiopeia, wyciągając przy tym dłoń, którą ścisnęła lekko rączkę córki.
Oczywiście trzylatka uwierzyła matce. W końcu ona nigdy nie okłamałaby jej? Po co miałaby to robić?
Jednak prawda była inna… Tego samego dnia kobieta zasnęła i już nigdy więcej się nie obudziła… W ten sposób Pomór zabrał Tilly mamę...

“...Jeśli potrafisz o czymś marzyć, potrafisz także tego dokonać…”

- Tato! Musisz zobaczyć, co znalazłam! — z oddali było słychać piskliwy głosik siedmiolatki.
Alastair wstał z drewnianego, dość starego krzesła i od razu skierował się w stronę córki. Po chwili znalazł ją siedzącą przy krzakach, które to przytrzymywała rączkami, uparcie wpatrując się w coś, co się w nich znajdowało. Mężczyzna podszedł bliżej i spojrzał w tamto miejsce. Momentalnie w oczy rzucił mu się pewien przedmiot. Był on ewidentnie wykonany z drewna. Można by rzec, że była to zwykła gałąź. Jednak na końcach rozdzielał się na dwie części. Wyglądał, jakby ktoś naprawdę mocno starał się, aby przedmiot był w takim, a nie innym kształcie. Wtem Tilly puściła jedną ręką krzaki i postanowiła chwycić ów obiekt. Kiedy tylko jej palce zderzyły się z drewnem, momentalnie po obu stronach zapłonął fioletowo-różowy ogień. Dziewczynka przestraszona nagłym zjawiskiem, szybko odsunęła się od najprawdopodobniej swego rodzaju różdżki, jak podejrzewał Alastair.
- Skąd to masz? — zapytał mężczyzna, powoli i wyraźnie wypowiadając każde słowo, uważnie obserwując przy tym małą istotkę.
- Widziałam wiele osób i stworzeń używających magii. Też tak chciałam tato… W tym samym momencie, gdy powiedziałam do siebie, że bardzo, ale tak bardzo bardzo, chciałabym móc robić to, co oni, zobaczyłam błysk światła w krzakach. Jednak bardzo szybko zniknął. Podeszłam więc do nich i rozchyliłam gałęzie. Wtedy zauważyłam to coś i zawołałam cię — wyjaśniła szybko Tilly, patrząc się cały czas uważnie na drewniany przedmiot, jakby bała się, że zaraz ożyje.
Mimo tego, że siedmiolatka nie wiedziała, co do końca się wydarzyło, jej ojciec był pewien jednego. Moce jej córki zaczęły się ujawniać. Mimo że liczył, że nie odziedziczy ich po matce. Mało tego… Przez „różdżkę” staną się jeszcze bardziej widoczne. Nieokiełznane. Alastair wiedział jedno. Musiał w końcu skonfrontować się z osobą, z którą od dawna nie utrzymywał kontaktu i wolał go nie naprawiać. Musiał pójść po pomoc do swego brata...

“Lepiej jednak skończyć nawet w pięknym szaleństwie, niż w szarej, nudnej banalności i marazmie.”

art pochodzi z LoLa

- Tilly? — na twarzy Alastaira było widać niepewność i niepokój.
Mężczyzna nie był pewny, co mają oznaczać dziwne fiolki w pokoju jej córki. Także to, co znajdowało się na płótnie. Wielu płótnach.
- Tak tatku? — dziewczyna momentalnie odwróciła się w stronę ojca.
- Wszystko okej? Co się dzieje? — zapytał tylko, dłońmi wskazując na te wszystkie niespotykane dla niego rzeczy, po nie potrafił zbytnio ubrać tego w słowa.
- To nic takiego. Nie masz się czym martwić tatusiu — Tilly uśmiechnęła się lekko do mężczyzny.
- A te fiolki? Obrazy? — ten mimo wszystko nadal desperacko pragnął dowiedzieć się, o co w tym wszystkim chodziło.
- Jak pewnie wiesz, wujek Matt uczy mnie magii. Jak ją opanować i jej używać. Dzięki niemu wiem już jak wykorzystywać swe moce. Wiem, że mogę stworzyć rzeczy czy stworzenia tylko dzięki temu, że je sobie wyobrażam, ale także to, że ma to swoją cenę, dlatego nie mogą przesadzać. Jednak przechodząc do sedna sprawy. Fiolki. To zapewne one cię ciekawią. Trzymam w nich magię. Wujek mi je dał ostatnio. Uczył mnie, że jestem zdolna zabierać magię z różnego rodzaju przedmiotów, a także osób czy stworzeń. Powiedział, że w momencie, gdy ją zdobędę to mam ją w nich schować. Jeżeli nie zamknę jej w nich, to me ciało wchłonie to wszystko. A gdy będę miała tego w sobie za dużo, to całkowicie stracę kontrolę i nigdy nie uda mi się nad nią zapanować. A jeżeli chodziłoby o obrazy… Jest na nich wspaniałe miejsce. Z moich snów. Wiesz… Jest bardzo podobne do tego, o którym mi opowiadałeś. Tego, gdzie trafiła Alice. Uwielbiam je. Chociaż czasami robi się naprawdę mroczne, jak sam zresztą możesz zobaczyć na płótnie, to nadal jest piękne. Naprawdę nie masz o co się martwić tato — z każdym słowem uśmiech dziewczyny rósł, a w jej oczach można było zobaczyć coś niepokojącego.
Niektórzy mogliby powiedzieć, że był to zalążek szaleństwa...

“A co to znaczy, że coś wypada? Gdyby ludzie się umówili, że wypada nosić twaróg na głowie, nosiłabyś?”

- Tilly… Kochanie… Proszę cię, załóż w końcu tę sukienkę — westchnął ojciec, patrząc wręcz błagalnie na trzynastolatkę.
- Powiedziałam ci już, że nie będę chodziła w sukienkach. Chcę normalnie ubrać spodnie — mówiąc to, dziewczyna wywróciła oczami, mając powoli dość rozmowy z tatą.
- Ale Słońce… Nie wypada tak iść na ślub w spodniach — Alastair nie wiedział już, co mógł zrobić, aby przekonać córkę, aby zmieniła zdanie.
- A co to znaczy, że coś wypada? Gdyby ludzie się umówili, że wypada nosić twaróg na głowie, nosiłbyś? - warknęła, nadal uparcie stojąc przy swoim i nie mając najmniejszego zamiaru ulec ojcu. Mimo że ta sukienka w sumie nie była taka najgorsza, to Tilly za żadne skarby by tego nie przyznała. To nie leżało w jej naturze. Jak sobie coś postanawiała, to już do końca pozostawała przy tym. Choćby nie wiadomo co się działo.

“Czasem jeszcze przed śniadaniem wierzę w sześć niemożliwych rzeczy.”

- Nadal nie mogę w to uwierzyć. Zabrałaś mnie ze sobą, aby wykonać to zlecenie — młody blondyn mówił podekscytowany. Nigdy nie miał szans wykorzystać swych mocy w terenie. A co dopiero w towarzystwie dziewczyny znanej wszystkim pod pseudonimem Alice?
- To uwierz, bo taka okazja rzadko się zdarza. Praktycznie zawsze pracuję sama — wymamrotała dziewczyna, odwracając się do swego towarzysza i posyłając mu lekki uśmiech.
- To niemożliwe... — powiedział do siebie, nadal nie mogąc w to uwierzyć.
- Nasz świat jest pełen dziwnych, wręcz niewyobrażalnych stworzeń czy osób. Jeszcze się przekonasz. A jeśli chodzi o mnie, to czasem jeszcze przed śniadaniem wierzę w sześć niemożliwych rzeczy — Tilly zaśmiała się głośno, nie zwracając kompletnie uwagi na to, czy ktoś ją zauważy. Liczyła się tylko ta chwila. Nie przeszłość. Nie przyszłość. Teraźniejszość. Ten moment. Tylko on interesował Alice. Reszta była bez znaczenia.

“Tak odbiło ci zbzikowałeś, ale powiem ci coś w sekrecie, tylko wariaci są coś warci.”

art by lucpinkey

Kiedy tylko w zasięgu wzroku blondynki pojawił się Alexander, ta momentalnie zerwała się z miejsca i podbiegła do niego. Przez nieuwagę potknęła się i zapewne wylądowałaby na ziemi z wieloma ranami, gdyby nie silne ramiona jej przyjaciela, który widząc, co się dzieje, szybko złapał dziewczynę.
- Tilly, powinnaś bardziej uwa… — zaczął, jednak ta mu przerwała.
- Alex. Ty też to słyszałeś? — wyrzuciła z siebie słowa, z taką prędkością, że szatyn ledwo dał radę je zrozumieć.
- Czy słyszałem co? — zapytał, pomagając blondynce stanąć stabilnie.
- Te głosy! Są wszędzie! Jest ich tak wiele! Tu też je słychać! Musisz je słyszeć! — Alice podniosła głos, patrząc uważnie na Alexandra.
- Ja… Nikogo nie słyszę — powiedział niepewnie.
Tilly już nic nie odpowiedziała. Zaczęła jedynie coś mamrotać do siebie. Alexander jednak nie przejmował się tym. To nie był pierwszy raz, kiedy jego przyjaciółka robiła dziwne rzeczy. Wiedział, że była szalona. Ale jak to lubił powtarzać... Tylko wariaci są coś warci...

“Zawsze wyglądaj tak, jakbyś miała spotkać miłość życia, albo najgorszego wroga…”

- Jeszcze raz. Proszę opisać, jak wyglądała — strażnik uważnie wpatrywał się w mężczyznę.
Ten wziął głęboki wdech i ciężko wypuścił powietrze.
- Była to raczej średniego wzrostu dziewczyna. Na oko mogła mierzyć ze sto sześćdziesiąt pięć centymetrów. Może trochę więcej. Wątła budowa ciała. Jednak niech pana to nie zmyli. Brak mięśni nadganiała swą zwinnością i szybkością. Nie można zaprzeczyć, że mimo szczupłej sylwetki, posiadała kobiece kształty. Z całą pewnością była to blondynka. Nie jestem pewien czy dobrze zauważyłem, ale jej włosy były pofalowane i sięgały mniej więcej do ramion. Niewielkie usta i nos, zadarty lekko do góry. Oczy… Nigdy ich nie zapomnę. Były fioletowe. Na początku wydawały mi się całkiem puste. Jednak po chwili zrozumiałem, że się myliłem. Widziałem w nich szaleństwo, a także determinację — czarnowłosy mężczyzna mówił z zapałem.
- Jak była ubrana?— strażnik miał już pewne podejrzenia co do tego, kim była owa złodziejka. Jednak potrzebował jeszcze jednej informacji, aby mieć stuprocentową pewność.
- Miał na sobie długie czarne albo brązowe spodnie zrobione ze skóry. Do tego dość specyficzną niebieską bluzkę i niewielką narzutę na ramionach z kapturem, który miała założony na głowę. Posiadała także dość gruby pasek ze średniej wielkości torbą. Przez ramię miała przypięty kolejny pas, z przymocowanymi do niego fiolkami i sakiewkami. Na każdej ręce znajdowały się dwie bransolety. Jedna na nadgarstku, a druga w okolicy łokcia. A w dłoni… W dłoni trzymała dość sporych rozmiarów różdżkę…
Strażnik po tych słowach był już stuprocentowo pewny z kim miał do czynienia i nie był tym zachwycony. Westchnął i powiedział tylko jedno słowo:
- Alice...

“Nieważne, jak utalentowany, bogaty czy inteligentny jesteś. To, jak traktujesz zwierzęta, mówi mi o tobie wszystko, co potrzebuję wiedzieć.”

art by cypherx

Obok osiemnastolatki dumnie kroczyła pewna kotka. Jednak nie była taka zwyczajna. Jej sierść była srebrno-niebieska. Oczy miała bardzo podobne do swej przyjaciółki. Tak samo fioletowe i pełne determinacji. Ogon, z piękną puszystą końcówką, ciągle kołysał się na boki. Kotka ta zowie się Silver. Jednak to nie Tilly wymyśliła to imię. Stworzenie samo kazało się tak nazywać. Niewiele osób o tym wiedziało, ale potrafiła ona rozmawiać z ludźmi w myślach, a także teleportować się na niewielkie odległości.
- Masz może jakieś nowe zlecenie? - zapytała kotka.
- Tym razem mamy wolne. Nikt nowy się nie zgłosił — powiedziała Alice, nawet nie patrząc na przyjaciółkę.
- Czyli kolejny nudny dzień. Świetnie — westchnęła. Od tygodnia nic się nie działo, a jej tak bardzo brakowało akcji. Przygody. Adrenaliny w żyłach. Nie lubiła siedzieć w miejscu.
Nim blondynka się obejrzała, Silver już nie było. Teleportowała się w tylko sobie znane miejsce. Jednak dziewczyna nie martwiła się. Jej towarzyszka zawsze wracała. Prędzej czy później pojawiała się przy niej.

Inne

- Tilly jest osobą biseksualną. Nie obchodzi ją to jakiej płci będzie jej druga połówka. Uważa, że nie kocha się kogoś za płeć tylko za to, jaką jest osobą.
- Uwielbia jazdę konną i całkiem dobrze jej to idzie.
- Kiedyś Alexander uczył ją jak posługiwać się mieczem, a także łukiem. Obydwa nie szły jej jakoś dobrze. Chociaż współpraca z drugim przedmiotem przychodziła jej znacznie łatwiej. Niby nadal coś z tego pamięta. Ale nie ma pewności czy nie chybi i ktoś przez przypadek oberwie strzałą.
- Ma słabą głowę do alkoholu, dlatego raczej stara się go unikać.

Em... Dzień dobry?

Od razu muszę pogratulować wszystkim, którym udało się dotrwać do końca tego KP. Co więcej, coś z tego zrozumieli! Rzadko robię takie "otwarte" KP, do tego w formie samych fragmentów historii postaci, więc liczę na to, że jako tako coś z tego wyszło.

Mam nadzieję, że szybko odnajdę się na blogu i będziemy się razem dobrze bawić!

A jakby ktoś chciał kontakt do mnie... Howrse - Tiago || Mail - magicstory6@gmail.com
Postać można wykorzystywać w swoich notkach/
P.S. Po najechaniu na główny art pojawiają się krótkie informacje o dziewczynie.

Główny art pochodzi z LoLa.

Prawa autorskie do artów pochodzących z LoLa należą do Riot Games.