Od Cahira — Do hrabiego

Hrabio D'Arienzo,

najlepsze życzenia. Odczuwam żal, nie mogąc przekazać Ci ich osobiście. Wierzę jednak głęboko, że spędzasz ten dzień w dobrym nastroju, otoczony gronem przyjaciół, a moja tymczasowa nieobecność w Tirie nie jest odczuwalna.

Mam nadzieję, że moja wiadomość dotarła do Ciebie bez przeszkód i terminowo, a Fiona przekazała Ci w moim imieniu paczkę, o co prosiłem ją, wyjeżdżając. 

Pozwoliłem sobie przygotować dla Ciebie skromny prezent. Przyjmując go, sprawiłbyś mi przyjemność, choć, naturalnie, jestem świadom, że podarunek tego rodzaju, ze względu na swój charakter, może nie być postrzegany w dobrym tonie. Jeżeli zdecydujesz się mi go zwrócić, odbiorę go, wierząc, że darujesz mi nietakt. Ręczę, że moje intencje były szczere. Wybierając prezent, miałem na myśli jedynie Twoje dobro, nec plus ultra.

Decydując się na podarunek, pomny byłem na pewien przykry incydent, w którym uczestniczyliśmy wspólnie jeszcze nie tak dawno temu, a którego szczegóły i okoliczności, z wiadomych powodów, pozwolę sobie pominąć. Mając go na uwadze, postanowiłem podjąć próbę zatroszczenia się o Twoje bezpieczeństwo. Znasz mnie trochę, rozumiesz zapewne, że dobro przyjaciół stanowi dla mnie kwestię nie tylko istotną, ale i wielkiej wagi.

Jeżeli nie znalazłeś jeszcze czasu, by rozpakować prezent, proszę, byś otwierając kasetkę zachował szczególną ostrożność.

Znajdziesz w niej niewielkich gabarytów puginał, mówiąc ściślej i bez ogródek: sztylet. Jest to, jak sam możesz zauważyć, broń lekka, smukła, poręczna, niezwykle łatwa do ukrycia. Pochodzi z daleka, bo z Ovenore. Klinga wykuta została ze sprowadzanego z Białych Turni srebra. Nie jest jednak, nolens volens, srebrna całkowicie, nosi w sobie domieszkę stali. Czyste srebro nie daje się odpowiednio naostrzyć.

Rękojeść broni, zdobiona na elfią modłę, pokryta jest symbolami związanymi z nocnym firmamentem. Jeżeli przypatrzysz się głowni, dostrzeżesz, że wytrawiono na niej inskrypcję: luna plena. Księżyc w pełni.

Puginał nie jest nowy, posiadam go od lat. Nigdy nieużywany, zaśniedział. W grawerunkach na rękojeści osadził się brud, pochwa zupełnie zmatowiała, pokryta szarym nalotem. Pozwolę sobie wspomnieć tu o Nicolasie, który okazał mi życzliwość, pomagając przywrócić broni dawną świetność. Dzięki niemu klinga wygląda jak nowa, odbija światło jak lustro.

Jestem pierwszym właścicielem sztyletu, co za tym idzie, mogę zaręczyć, że ostrze jest niewinne, nigdy nie zaznało walki, nie było wykorzystywane w żadnym celu, który można by uznać za niegodny. Nie ważyłbym się podarować nikomu broni, nie wiedząc, komu i do czego wcześniej służyła.

Jak widzisz, w kasetce znajduje się wolna przestrzeń, puste miejsce po drugim, bliźniaczym sztylecie, zdobionym słowami: luna exoriens. Księżyc w nowiu. Broń ta należy do mnie. Nigdy mnie nie zawiodła. Choćby w tym momencie mam ją przy sobie.

Jeżeli zechcesz przyjąć mój podarunek, mam nadzieję, że nigdy nie znajdziesz się w sytuacji, w której będzie Ci potrzebny. A jeżeli do tego dojdzie, nie sprawi Ci zawodu.

Nie kłopocz się odpisywaniem na list. Gdy go otrzymasz, albo nie będzie mnie już w Verbornie, albo właśnie przygotowywał się będę do podróży. Jeżeli po drodze nie zatrzymają mnie nieprzewidziane wypadki, zjawię się w Tirie lada dzień.

Sprawy w Verbornie przybierają pomyślny obrót, Belmaro wydaje się zadowolony z naszej współpracy, traktuje mnie więc ze względną uprzejmością, jeżeli nie szczerą, to przynajmniej noszącą szczerości wszelkie pozory. Nie chcę nudzić Cię relacją zdarzeń i wypadków oraz niepotrzebnie zajmować Ci czasu. Wierzę, że masz na ten dzień przewidzianych wiele planów, od których, naturalnie, nie chcę Cię odwodzić. Jeżeli jesteś ciekaw przebiegu naszej misji, chętnie opowiem Ci wszystko ab ovo, gdy spotkamy się w Gildii.

Cura, ut valeas,

Cahir