Ja też zasypiam, idę boso przez śnieg

Łaskawa

pani, opiekunko nasza miła, matko nocy oddana, matko zamkowych murów chroniąca, niech twe córy, wysłanniczki i pośredniczki, z twej krwi poczęte, w twej krwi zaklęte, mają nas wszystkich w

opiece

Siwa Grań, 1431

W

Weronika

keeper of the key

Trumna. Jedna, druga.
Mierzy wzrokiem drewniane powierzchnie, przeżarte przez drewnojady, trzymane w podłużnym czworokącie przez pojedyncze, rdzewiejące już śruby. Liczy je w mroku.
Jedna, druga. Jeszcze kolejna.
I nowa, następna, kiedy złoto okrywa swą ciepłą pierzyną wydekoltowany nieboskłon. Nie przestaje. Smukły palec wędruje w powietrzu, przecina zimny wiatr i podskakuje co raz, w rytm znanej sobie jedynie melodii.
Trumna. Jedna, druga. Tak wiele trumien.
Setki odebranych żyć, setki poderżniętych gardeł, setki pozbawionych posoki naczyń, setki tych przeklętych, drewnianych pudeł. Tak czarnych, tak zimnych w środku. Nigdy tam nie wróci. Nie tam, gdzie wynędzniały umysł wyczekiwał swego końca, gdzie istnienia zapominano, gdzie serca pękały z rozgoryczenia.
Trumna. Jedna, druga. Jeszcze kolejna.
Ale nie jej. I ona nią nie jest. Bo i w tym wszystkim jej własne ciało dawniej funkcje trupiego naczynia pełniło. Gdy już przepadła, a wraz z nią przepadło nowe życie. Weronika umarła. A jednak każdego wieczora otwiera oczy.
Odwraca spojrzenie, gruby pęk kluczy śpiewa u kobiecego pasa.
Trumna. Jedna, dru-
Woła ją. Donośny krzyk roznosi się po mroku korytarzy, wsiąka w zamkowe kamienie, pozwalając sobie płynąć, płynąć wartkim nurtem ku, zakrytemu siwym włosem, ucha. Skupienie rezygnuje z obserwacji wiecznie nieruchomych pudeł, niedawne myśli i wątpliwości ulatują z dziewczęcego umysłu, ponownie ustępując ślepemu posłuszeństwu, zwierzęcym, dzikim potrzebom.
Rusza więc przed siebie, z chłodem niezrozumianej nigdy miłości. Matula podarowała im nowe życie. Matula nadała ich istnieniom sens. Matula pozwala na żer. Matula tak bardzo je kocha.
Trumna. Jedna, druga.
Czekają na kolejnych. Na żywy, choć niedługo, inwentarz. Na czerstwe ciałka, zwiotczałe mięśnie, pokruszone kości i przesłonięte mgłą oczyska.
Nigdy się nie zastanawiała, dlaczego ich chowają.

beast who failed

Krok. Jeden, drugi.
Broczy w ciężkich zaspach ponowy, potyka się nieustannie, w niezdarności, w zmęczeniu. Wichura porywa ze sobą spadające płatki śniegu, a te tną bladziuchne policzki, tną fioletowe ustka i zadarty, zgrabny nosek. Ryk samotnego wilka rozchodzi się po zimowym przestworze.
Jeden, drugi, jeszcze kolejny.
Dopiero teraz dostrzega rozszarpany materiał rękawa. Nie wie tylko, czy to któryś z wieśniaków zamachnął się w jej stronę sierpem, czy w rozgorączkowanej ucieczce zahaczyła o gałęzie, otaczających las, zarośli. Matula ubierała ją wyłącznie w białe, bawełniane suknie.
Krok. Jeden, drugi. Tak wiele kroków.
Ociężałych, stąpających w zamyśleniu, bo dziewczęcy umysł już dawno przewiązała wstążeczka zimnego zaskoczenia. Przywarła do ścian czaszki, obrosła skrzepłym lodem. Bo jakże mogło do tego dojść? Jakże sama mogła do tego dopuścić? Jej sióstr nikt w trumnach nie uchowa.
Krok. Jeden, drugi. Jeszcze kolejny.
Ale nie płacze. Nie drga w spazmach rozgoryczenia, nie wdziera się dłońmi w rozległe zaspy śniegu, kopiąc coraz głębiej, gwałtowniej, wzdłuż i wrzesz, by równie dla niej znalazło się miejsce przy słodkiej przyjaciółce – śmierci. Gniew pozwala przeć dalej, chroni przed zimnem klęski, a buchający w piersi płomień zemsty, żąda krwi i odpowiedzi. Cierpki posmak amoku.
Odwraca spojrzenie, wprost na wystające zza horyzontu, spiczaste dachy zamku.
Nie słyszy dłużej skowytów zdziczałego tłumu, łyskające w oknach pochodnie przysłoniła zamieć. Tylko cienie, tak doskonale przez nią znane, przebijają się ostatkami przez mleczną ścianę zawieruchy, przypominając o utraconym domu. Uważa, że nie na taki los zasłużyły, choć czyny ich nigdy do łaskawych nie należały.
Krok. Jeden, drugi.
Złość rozsadza martwe tkanki płuc, rozsadza zimną, przegniłą krew i trawi rozsądek, trawi zmizerniały rozum, nie pozostawiając za sobą nic, prócz bestialskiego głodu.
Dziki krzyk rozbrzmiewa gdzieś w oddali.

bruxa ∙ 19.01.1389 ∙ pomocnica medyka ∙ Białe Turnie, Tiedal

Kartę sponsorują Justyna Bargielska w tytule, Gerald Brom autorem artu, Resident Evil: Village i Podwójne życie Weroniki. Karta stara, jedynie troszkę ulepszona, więc jak coś padnie, jak coś zgrzytnie, proszę winić mnie sprzed roku. Tytuł pod imieniem klikalny, bo wiadomo, coś przeskakiwać i się zmieniać musi. Jak zwykle, Werci można używać w opowiadach jedynie za mą zgodą, ale nie bójcie się, nie gryzę.